Το καλοκαίρι του 2015 η τρόικα συνέθλιψε την Ελληνική Άνοιξη, θυσιάζοντας την έννοια της Δημοκρατίας και του Ορθολογισμού. Εκείνο το καλοκαίρι, ακόμα κι εμείς που διαφωνήσαμε με την ελληνική κυβέρνηση για την συνθηκολόγηση της 6ης Ιουλίου, πιστέψαμε ότι, τουλάχιστον στο προσφυγικό, η κυβέρνηση Σύριζα θα κράταγε ψηλά την σημαία του Ανθρωπισμού. Μήνες μετά, η ΕΕ θυσίασε και την ψυχή της στον βωμό της Συμφωνίας ΕΕ-Ερντογάν για τους πρόσφυγες, με την κυβέρνηση Σύριζα να προσυπογράφει.
Το ευρωπαϊκό έγκλημα κατά των προσφύγων, και η συνενοχή της κυβέρνησης Σύριζα σε αυτό, αποτυπώνεται εύγλωτα στην ιστορία ενός ανθρώπου, του Σαμπίρ Ικμπάλ, που από στιγμή σε στιγμή μεταφέρεται από αστυνομικούς στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος για να απελαθεί βίαια στην Τουρκία. Η ιστορία του Σαμπίρ αποτελεί πλήρη περίληψη του λόγου που η σημερινή “επίσημη” Ευρώπη, συμπεριλαμβανόμενης της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, θα βρεθεί στο διηνεκές υπόλογη απέναντι στην Ιστορία.
Η ΑΤΙΜΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ
Ο Σαμπίρ Ικμπάλ είναι ένας (μουσουλμάνος) ηλεκτρολόγος από το Πακιστάν που το Δεκέμβρη του 2015 υπερασπίστηκε ένα χριστιανό γείτονά του από την επίθεση μιας ομάδας φανατικών ουαχάμπι μουσουλμάνων. Εξαιτίας αυτής του της στάσης στοχοποιήθηκε και εξοστρακίστηκε από το σπίτι του, ενώ μέχρι σήμερα 5 μέλη της οικογένειας και του φιλικού του περιβάλλοντος έχουν σκοτωθεί ως αντεκδίκηση. Ο Σαμπίρ βρέθηκε κυνηγημένος στο στρατόπεδο της Μόρια όπου οι αιτήσεις ασύλου του απορρίφθηκαν. Τελικά σήμερα, παρά τις επίπονες προσπάθειες του ίδιου και των αλληλέγγυων, αποφασίστηκε να απελαθεί, διατρέχοντας τον προφανή κίνδυνο να χάσει και ο ίδιος τη ζωή του από τους φανατικούς που τον ανάγκασαν να φύγει και επιτίθενται συνεχώς στην οικογένειά του.
Περιπτώσεις σαν του Σαμπίρ υπάρχουν χιλιάδες. Άνθρωποι που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τις διώξεις ζητώντας καταφύγιο στην Ευρώπη της ειρήνης και της δημοκρατίας και αντί να βρουν συμπαράσταση βρήκαν τείχη άρνησης, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις.
Η πώληση όπλων σε καθεστώτα ανελεύθερα και τρομοκρατικά όπως της Σ.Αραβίας, η ανοχή στο καταπιεστικό καθεστώς Ερντογάν, και η απαράδεκτη πολιτική στο ζήτημα της Συρίας αλλά και της Λιβύης και του Ιράκ είναι μερικές μόνο ενδείξεις των ευθυνών που έχουν οι ΗΠΑ αλλά και οι μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ για την κατάσταση που αναγκάζει τους πρόσφυγες να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.
Ενώ λοιπόν από πλευράς Δύσης χρειάζεται να αλλάξουν πολλά στην εξωτερική της πολιτική για να χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα του, το λιγότερο και αυτονόητο που πρέπει να γίνει είναι να σταματήσει το καθεστώς των απελάσεων και των στρατοπέδων φιλοξενίας, που στην πραγματικότητα αποτελούν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι μόνο δε συνάδει με τις ιδρυτικές αρχές της Ένωσης αλλά ούτε και με βασικές συμφωνίες που διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως η Συνθήκη της Γενεύης.
Η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας για το προσφυγικό αποτελεί μια ακόμα απόδειξη του πόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκεται η ηγεσία της ΕΕ και του πως η υποκρισία τείνει να γίνει δομικό χαρακτηριστικό της λειτουργίας της Ένωσης. Όπως το πρόβλημα των χρεοκοπημένων κρατών και τραπεζών κρύβεται πίσω από τη συνέχιση των μνημονιακών δανείων βαφτίζοντας τα χρέη βιώσιμα και τις αδιέξοδες πολιτικές ως λύσεις, έτσι και η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας βαφτίζει την Τουρκία ασφαλή χώρα και την πολιτική των απελάσεων ως λύση στο αδιέξοδο των ανθρώπων που παλεύουν να ξεφύγουν από καθεστώτα ανελεύθερα και τρομοκρατικά.
Οι καθημερινές αρνητικές εξελίξεις όπως η απέλαση του Σαμπίρ αλλά και η εντεινόμενη απελπισία των προσφύγων στα στρατόπεδα μας δείχνουν ότι είναι πραγματικά επείγουσα ανάγκη να αλλάξει η πολιτική της ΕΕ στο προσφυγικό και να εγκαταλειφθεί η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
