Η ιδιοφυής δομή, τα βαθιά μηνύματα οι πολλαπλοί συμβολισμοί της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς αναλύθηκαν σε προηγούμενη κριτική («Squid Game: Η βαρβαρότητα του σήμερα»), για την πρώτη καθηλωτική σεζόν. Γι’ αυτό δεν θα αναλωθούμε στα ίδια, αλλά θα επικεντρωθούμε σε κάποιες εύστοχες μιμήσεις της τέχνης από την ζωή ή και το ανάποδο, με πολιτική ματιά.
Η δεύτερη σεζόν του Νοτιοκορεάτικου αριστουργήματος ξεκινά με ένα θεμελιώδες δίλημμα που ταλανίζει κάθε ευσυνείδητο πολίτη, επί καθημερινής βάσεως, όσο αφορά τις προτεραιότητες: Να μπει στο αεροπλάνο ή να σταματήσει το “παιχνίδι”; Η ιδιωτική ζωή ή το κοινωνικό καθήκον. Ατομικισμός ή αλληλεγγύη; Η απάντηση είχε ήδη φωτιστεί, από το στοίχημα που είχε παιχτεί στην τελευταία σκηνή της πρώτης σεζόν (βλ. άστεγος στην παγωνιά). Τα ηθικά διλήμματα (για να κερδίσεις, κάποιος πρέπει να χάσει τη ζωή του) κυριαρχούν στον πυρήνα της ιστορίας, καταδεικνύοντας την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
Στο πρώτο επεισόδιο, εξαθλιωμένοι πολίτες προτιμούν να τζογάρουν (ξυστό λαχείο) παρά να φάνε (ψωμί), εκφράζοντας τις φτωχοποιημένες κοινωνίες όπου νομοτελειακά ανθεί ο τζόγος, σε μια μάταιη ελπίδα διαφυγής από τον οικονομικό βούρκο. Στο τελευταίο επεισόδιο, η ελίτ δίνει όπλα (βλ. πιρούνια) στους φτωχούς, για να αλληλοεξοντωθούν, καθώς η διχόνοια ανάμεσα στην εργατική τάξη συμφέρει την ολιγαρχία, καθώς την αποπροσανατολίζει από τον πραγματικό εχθρό. Στην ολότητα τους τα δύο αυτά επεισόδια, μας έστυψαν στα μούτρα μας, την σημερινή και ιστορική πραγματικότητα (αντίστοιχα).
Σε αυτή την δεύτερη σεζόν δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην ψήφο, καυτηριάζοντας τον ρόλο των εκλογών στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα. Η ψήφος κάθε 4 χρόνια ή κάθε τέλος παιχνιδιού είναι μια ψευδαίσθηση ελέγχου, μια αυταπάτη «επιλογής», καθώς οι κανόνες που ορίζονται και ο έλεγχος του παιχνιδιού ανήκει στους οικονομικά ισχυρούς. Η πραγματική ζωή παραμονεύει, περιορίζει και εξαναγκάζει τις ενέργειες των απλών ανθρώπων, σε ένα σύστημα που κρατά την συντριπτική πλειοψηφία όμηρο, υπό την απειλή των οικονομικών συνθηκών εκτός του παιχνιδιού: μια ψευδό-δημοκρατία σε ανελεύθερη κατάσταση.
Οι άνθρωποι σε κοινωνίες ακραίου ατομικισμού και ανισότητας, παγιδεύονται στο «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος», παρασυρόμενοι από το παραμύθι «επιτυχίας για λίγους και ικανούς», που όμως οδηγεί σε καταστροφικές απώλειες για τους πολλούς. Όπως είπε και ο Έγκελς, οι εργαζόμενοι αναλαμβάνουν ατομικιστική δράση για το δικό τους υλικό συμφέρον, όταν δεν υπάρχει κάποια μορφή οργάνωσης, που θα έκανε συλλογική δράση επιθυμητή ή και δυνατή.
Οι παίκτες αναπτύσσουν συντροφικότητα, συμπόνια και ενσυναίσθηση μέσα από οικογενειακούς δεσμούς, παλιές φιλίες και κοινούς αγώνες, αλλά επισκιάζονται από τις συνθήκες βαρβαρότητας του παιχνιδιού. Η ανθρώπινη φύση και ο θεμέλιος του ανθρώπινου πολιτισμού ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε ο ένας χωρίς τον άλλον, απειλείται από την διασκέδαση και απληστία του 1%. Ο αντικαπιταλισμός πρέπει να οργανωθεί και να οδηγηθεί όπως ο Seong Gi-Hun επιδέξια ποιμαίνει τους παίκτες στη γραμμή του τερματισμού, στο 3ο επεισόδιο.
Κλείνοντας, μια ωδή στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο παίχτης 456 εξελίσσεται από επιζώντα σε επαναστάτη, μετατοπίζοντας την εστίαση από την επιβίωση στην αντίσταση. Η θεμελιώδης αλλαγή στην νέα σειρά. Από θύμα γίνεται φορέας αλλαγής, παλεύοντας για την επιβίωση όλων των άλλων, «Χ» και «Ο». Ο αγώνας του είναι μια μεταφορά για το πως πρέπει όλοι μας να αντισταθούμε στα συστήματα που μας κρατούν παγιδευμένους, ανατρέποντας τα, συλλογικά. Και η ανατροπή έρχεται από μέσα, παίρνοντας τα όπλα, κόβοντας την κεφαλή, τολμηρά, με θυσίες, με επανάσταση. Και οι επαναστάσεις (όπως ιστορικά είδαμε πολλάκις) προδίδονται και πέφτουν από μέσα, όπως και έγινε. Αλλά ο Gi-hun μας οδοδείχνει το πανανθρώπινο καθήκον, την ανατροπή του παιχνιδιού/συστήματος. Γιατί όπως δήλωσε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: “Η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη Γη”.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
