Του Vincent Browne
Η ΕΕ, οι ελίτ και οι ευρωλιγούρηδες έπρεπε να το περιμένουν.
Επινόησαν σκόπιμα ένα δήθεν ιδεαλιστικό εγχείρημα μιας ενωμένης Ευρώπης, που ιδρύθηκε με σκοπό να ανατρέψει τη Δημοκρατία σε ολόκληρη την ήπειρο – να αποκλείσει τους ενοχλητικούς λαούς, με μια ατζέντα που, αναπόφευκτα, θα οδηγούσε στην όξυνση των ανισοτήτων.
Όλα τα παραμύθια για μια «κοινωνική Ευρώπη» ήταν ακριβώς αυτό. Ήδη από την έναρξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1951, επρόκειτο, ουσιαστικά, απλώς για ένα κόλπο ώστε οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι.
Ο Ρόμπερτ Σούμαν, ένας από τους «οραματιστές» και ιδρυτές του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, είπε ότι σκοπός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα ήταν «να κάνει τον πόλεμο, όχι μόνο αδιανόητο άλλα και υλικά αδύνατο» – και μπορεί να το πίστευε.
Αλλά κατέληξε να γίνει ένα τεράστιο καρτέλ που έκανε ακόμα πιο πλούσιους τους μετόχους και τους διευθυντές των βιομηχανιών άνθρακα και χάλυβα. Έκτοτε, τίποτε δεν άλλαξε.
Το εγχείρημα του κοινού νομίσματος, του ευρώ, βασίστηκε σε παρόμοια τεχνάσματα.
Τα προβλήματα της Λισαβώνας
Απλά θυμηθείτε την πλεκτάνη που θεμελίωσε την περίφημη Συνθήκη της Λισαβώνας. Στην αρχική της μορφή, ήταν ένα νέο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το οποίο φτιάχτηκε για να αντικαταστήσει και επεκτείνει τις τότε υπάρχουσες Ευρωπαϊκές συνθήκες.
Συμφωνήθηκε μεταξύ των κρατών-μελών τον Οκτώβριο του 2004 και στάλθηκε για επικύρωση σε όλα τα κράτη-μέλη.
Κάποια κράτη, μεταξύ αυτών και η Ιρλανδία, έπρεπε να επικυρώσουν το νέο Σύνταγμα με δημοψηφίσματα (παρεμπιπτόντως, ο Τόνυ Μπλερ είχε υποσχεθεί δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο για το Σύνταγμα).
Τον Ιούλιο του 2005, Γάλλοι και Ολλανδοί καταψήφισαν το Σύνταγμα, οπότε και το εγχείρημα του Συντάγματος εγκαταλείφθηκε.
Έτσι, περάσαμε σε μια «περίοδο προβληματισμού».
Και μετά, η απάτη…
Ο προβληματισμός οδήγησε στην απόφαση της ουσιαστικής εξαπάτησης των λαών της Ευρώπης με την, επί της ουσίας, επικύρωση του Συντάγματος, χωρίς ενοχλητικά δημοψηφίσματα – εκτός από την Ιρλανδία.
Αυτή κατέληξε να είναι η Συνθήκη της Λισαβώνας, συνταγμένη έτσι ώστε να είναι τελείως ακατανόητη από όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Όταν η Ιρλανδία καταψήφισε τη συνθήκη και πάλι, βυθίζοντας το εγχείρημα για άλλη μια φορά, αφού η Συνθήκη έπρεπε να επικυρωθεί από όλα τα κράτη-μέλη, θυμάστε τί έγινε;
Η Ιρλανδία υποχρεώθηκε να ψηφίσει και πάλι, υπό το πρόσχημα των σημαντικών αλλαγών στη Συνθήκη (ψέματα) και υπό την απειλή της εξόδου ή της περιθωριοποίησης από την ΕΕ, εάν ο Ιρλανδικός λαός δεν συμμορφωνόταν (επίσης ψέματα).
Τελικά «μαζευτήκαμε» και εγκρίναμε.
Κατά ειρωνικό τρόπο, αν είχαμε αρνηθεί την έγκριση της Συνθήκης, το Ηνωμένο Βασίλειο ίσως να μην μπορούσε να αποχωρήσει από την ΕΕ, αφού μέχρι την επικύρωση της Συνθήκης, δεν υπήρχε μηχανισμός για να γίνει κάτι τέτοιο.
Η υπονόμευση της Δημοκρατίας
Παρεμπιπτόντως, το δικό μας Ανώτατο Δικαστήριο, στη νομολογία της υπόθεσης του  Raymond Crotty εναντίον του Πρωθυπουργού της Ιρλανδίας, διέταξε ότι για όλες οι αλλαγές στις Συνθήκες της ΕΕ, απαιτείται η συγκατάθεση του Ιρλανδικού λαού με δημοψήφισμα, εάν αυτές επιφέρουν αλλαγές και στο δικό μας Σύνταγμα.
Η νομολογία αυτή πολεμήθηκε σθεναρά από την Ιρλανδική κυβέρνηση και τις εγχώριες ελίτ, που υποστήριξαν ότι ο Ιρλανδικός λαός ήταν ανίκανος να κατανοήσει τις λεπτομέρειες των αλλαγών στη Συνθήκη της ΕΕ, ακριβώς όπως σήμερα υποστηρίζεται ότι οι Βρετανοί είναι ανίκανοι να κατανοήσουν τις λεπτομέρειες της εξόδου από την ΕΕ – τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν και κατά της καθολικής ψηφοφορίας.
Σιγά σιγά, το ευρωπαϊκό εγχείρημα ανέτρεψε τη Δημοκρατία, απομυζώντας εξουσία, κρυφά και φανερά, από τα κράτη-μέλη προς τις Βρυξέλλες – κυρίως μέσω της συνθήκης του Μάαστριχτ που οδήγησε στη δημιουργία του ενιαίου νομίσματος, πράγμα που, τότε, φαινόταν λογικό.
Η ΕΚΤ
Αλλά όλα αυτά έγιναν με κόστος, το οποίο δεν υποψιαζόταν κανείς, την απώλεια ελέγχου της νομισματικής – και τελικά και της δημοσιονομικής – πολιτικής, και δημιουργήθηκε ένας Λεβιάθαν, δημοκρατικά ελλειμματικός, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Οι υποσχέσεις ότι μια «ανεξάρτητη» Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα εξασφάλιζε με δικαιοσύνη τα συμφέροντα όλων των κρατών-μελών, των μικρών συμπεριλαμβανομένων και η περαιτέρω ενδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα έδινε μια ανάσα στη Δημοκρατία της ΕΕ, εξανεμίστηκαν όταν ξέσπασε η κρίση.
Έγινε κάποια αναφορά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια των ετών των διασώσεων κρατών ή έκανε κανείς τον κόπο να ασχοληθεί με το τί σκεφτόταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
Η Ευρώπη ξεκάθαρα κατάντησε το παιχνιδάκι των Γερμανών και του δημιουργήματός τους, της ΕΚΤ.
Θυμάστε πώς η Άνγκελα Μέρκελ, μαζί με το τότε υποχείριό της, τον Νικολά Σαρκοζύ, ξεφορτώθηκε τους πρωθυπουργούς δύο κρατών-μελών, της Ελλάδας και της Ιταλίας;
Θυμάστε τον εκφοβισμό που υποστήκαμε για να απορροφήσουμε τα 72 δις € τραπεζικών χρεών για τα οποία δεν φέραμε καμία ευθύνη ούτε ήταν δικά μας;
Θυμάστε τη βόμβα που έσκασε στο Δουβλίνο (και όχι στη Φρανκφούρτη) ή ήταν κι αυτό μια ψευδαίσθηση του Michael Noonan;
Και καθώς χτυπάμε παλαμάκια για το Brexit, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους ασχολούνται με το σχεδιασμό ενός άλλου τεχνάσματος – μιας πιο «ευέλικτης» Ευρώπης – μιας Ευρώπης όπου οι ίδιοι και τα υποχείριά τους θα κάνουν κουμάντο και εμείς οι υπόλοιποι θα παρακολουθούμε (στην ουσία αυτό ήδη συμβαίνει σήμερα).
Χωρίς κότσια
Υπάρχει μια πιθανότητα να αντιστραφεί όλο αυτό, αν η Ιρλανδία ή κάποια άλλα κράτη είχαν τα κότσια να το κάνουν, αλλά να είστε σίγουροι ότι, τουλάχιστον η Ιρλανδία, δεν τα έχει.
Η Ιρλανδική πλευρά δεν έκανε καν τον κόπο να επεξεργαστεί ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης μέχρι να συμβεί το Brexit – οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί των Enda Kenny και MichaelNoonan, ότι δηλαδή επεξεργάστηκαν ένα σχέδιο, πριν από ένα χρόνο, από τις Βρετανικές εκλογές και μετά, διαψεύστηκαν πανηγυρικά από την απαθή διαβεβαίωση του BrendanHowlin, ότι δεν γνώριζε τίποτε γι’ αυτό, παρόλο που μέχρι τις 6 Μαΐου ήταν υπουργός Δημοσίων Δαπανών και Μεταρρύθμισης.
Τι πρέπει να απαιτήσουμε
Υπάρχουν μερικά πράγματα, στα οποία θα μπορούσαμε να επιμείνουμε: το τέλος του Ευρώ και της ΕΚΤ, η αντικατάσταση του Συμβουλίου των Υπουργών από Γερουσία αποτελούμενη από δύο Γερουσιαστές, δημοκρατικά εκλεγμένους από κάθε κράτος-μέλος (αυτή ήταν, πριν μερικά χρόνια, μια πρόταση του John Bruton, πριν υποκύψει).
Δυστυχώς, όμως, δεν πρόκειται να συμβούν όλα αυτά. Αυτό που θα συμβεί είναι η εδραίωση της ηγεμονίας της Γερμανίας και της ΕΚΤ και το γεγονός ότι οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι.
 
Πηγή: thejournal.ie

Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ