Του Lorenzo Marsili
Εχθές, το ακροδεξιό κόμμα Alternative für Deutschland (AfD), κέρδισε το 21% των ψήφων στις περιφερειακές εκλογές στο Μεκλεμβούργο, ξεπερνώντας το κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ. Ο πυρήνας της Ευρώπης αποδεικνύεται ευάλωτος στα ξενοφοβικά και εθνικιστικά συμπτώματα που είναι σε άνοδο σε όλη την ήπειρο.
Οι καθιερωμένοι πολιτικοί αναλυτές λένε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε, καθώς τα μεγάλα κόμματα CDU και SPD θα καταφέρουν να διατηρήσουν τον έλεγχο της περιφερειακής κυβέρνησης με τη δημιουργία συνασπισμού.
Όμως, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Ο μεγάλος συνασπισμός έχει γίνει σύμβολο της αποτυχημένης Ευρώπης. Παραδοσιακή κέντρο-αριστερά και κεντροδεξιά κόμματα, τα οποία μέχρι πρόσφατα αντιπροσώπευαν τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, είναι σήμερα υποχρεωμένα να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να κρατήσουν τους αντάρτες μακριά από την εξουσία και να εξασφαλίσουν τη διακυβέρνηση – μόλις και μετά βίας και με αυξανόμενη δυσκολία.
Δυστυχώς, μια επιστροφή στο φρούριο του status quo δεν θα σώσει την Ευρώπη από μια μεταμοντέρνα αναπαράσταση της δεκαετίας του 1930. Η δυσπιστία προς το πολιτικό κατεστημένο και προς τους δημοκρατικούς θεσμούς είναι απλώς μια αντίδραση στο θέαμα της εκούσιας περιχαράκωσης των πολιτικών τζακιών, για να υπερασπιστούν ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που δεν λειτουργεί πλέον για την πλειοψηφία: μια χρεοκοπημένη οικονομία σε μια χρεοκοπημένη δημοκρατία.
Οι οικονομικές και προσφυγικές κρίσεις είναι δύο βασικές αδυναμίες του χρεοκοπημένου συστήματός μας. Ποιες λύσεις μας προσφέρονται; Μια δωροδοκία στο αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν για να προσπαθήσει να κρατήσει τους πρόσφυγες έξω από την ΕΕ. Λιτότητα – και στην καλύτερη περίπτωση μερικά δεκαδικά ψηφία ενός προϋπολογισμού “ευελιξίας” – για να αντιμετωπιστεί μια οικονομική καταστροφή που διαρκεί σχεδόν δέκα χρόνια χωρίς σημάδια βελτίωσης.
Η Γερμανία βρίσκεται στο επίκεντρο και των δύο αποτυχιών. Στο οικονομικό μέτωπο, είναι η χώρα του «Όχι» (όχι στα ευρωομόλογα, όχι στα κοινά επενδυτικά σχέδια, κ.ο.κ) και ο κύριος ένοχος, με την κυβέρνησής της ιδεολογικά τυφλή, μιας εμμονής σε ένα μείγμα πολιτικής για την ΕΕ, το οποίο οι περισσότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη κρίνουν ως αποτυχημένο. Είναι αποτυχία και για την ίδια τη Γερμανία: η χώρα μπορεί να είναι η ατμομηχανή της Ευρώπης, αλλά είναι επίσης η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό φτωχών εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους ζουν σε μέρη όπως το Μεκλεμβούργο, μια περιοχή με κατά κεφαλήν ΑΕΠ πιο κοντά στην Ελλάδα από ό,τι στον Γερμανικό μέσο όρο.
Αλλά για τη μετανάστευση, χθες, ήταν η σειρά της Γερμανίας να υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής του «Όχι». Και ειδικά το «Όχι» που ειπώθηκε από ένα μεγάλο αριθμό κρατών – μελών στην ιδέα ενός κοινού ευρωπαϊκού σχεδίου για την ανακατανομή και τη διαχείριση των αφίξεων προσφύγων. Ένα σχέδιο που θα μείωνε τις ανησυχίες του γερμανικού εκλογικού σώματος και θα βοηθούσε να διορθωθεί ένα φαινόμενο το οποίο θα ήταν εντελώς διαχειρίσιμο για μια Ένωση των 500 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αντ’ αυτού, η ήπειρός μας αδυνατεί να αποφασίσει λόγω των αμοιβαίων βέτο, ενώ οι κυβερνήσεις μας επιλέγουν να σφυρίζουν αδιάφορα με την ελπίδα ότι τα προβλήματα θα λυθούν από μόνα τους.
Δεν πρόκειται, όμως, να λυθούν. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με θύελλα και οι χάρτινες βάρκες μας πιλοτάρονται από μεθυσμένους καπετάνιους. Η ατολμία του κατεστημένου είναι συνταγή για καταστροφή. Η αυξανόμενη αίσθηση του πολιτικού και οικονομικού αποκλεισμού των πολλών είναι πραγματική – και είναι εδώ για να μείνει. Αντιπροσωπεύει μια γενικευμένη αποτυχία του συστήματος στο οποίο καμία πειστική απάντηση δεν διατυπώνεται από τα καθιερωμένα κόμματα.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας: το κέντρο δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν θα κρατήσει. Αλλά για να αποφύγουμε την παραχώρηση του κενού που αφήνει στους ρατσιστές και στους αντιδραστικούς, θα πρέπει να ανοίξουμε ένα χώρο για μια τρίτη εναλλακτική λύση – ενάντια στις μέχρι σήμερα πολιτικές του κατεστημένου και ενάντια στην αναζωπύρωση του εθνικισμού και της ξενοφοβίας ταυτοχρόνως.
Θα καταφέρουμε να σαλπάρουμε πριν χτυπήσουμε σε βράχια; κάθε μέρα που περνά, γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ, ότι μόνο μια πανευρωπαϊκή ανταρσία θα μας βάλει στη σωστή πορεία.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
