Θα θέλαμε πολύ να συμμεριστούμε τη χαρά του πρωθυπουργού για την ραγδαία βελτίωση του κλίματος στις σχέσεις με την Τουρκία μετά την επίσκεψη Ερντογάν. Ασφαλώς η ύφεση στις σχέσεις των δύο χωρών είναι θετικό βήμα και ωφελεί και τους δύο λαούς. Αυτό δεν αμφισβητείται.
Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε πως ο διακόπτης μεταξύ ύφεσης και έντασης στα ελληνοτουρκικά γυρνάει πάντα με αποκλειστική πρωτοβουλία της Τουρκίας και του Ερντογάν, και πάντα ανάλογα με τα συμφέροντα της δικής τους εξωτερικής πολιτικής και των δικών τους γεωστρατηγικών στόχων.
Σήμερα δυστυχώς η σχέση ισχύος της Ελλάδας και της Τουρκίας γέρνει επικίνδυνα υπέρ της γείτονος, η οποία δυστυχώς έχει καταφέρει να αποκτήσει επιρροή σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, από τη Συρία και το Αφγανιστάν μέχρι το Αζερμπαϊτζάν. Σήμερα ο Ταγίπ Ερντογάν αισθάνεται ισχυρός και κρίνει πως είναι προς το συμφέρον του η καταλαγή και η συνεργασία με την Ελλάδα. Αν αύριο κρίνει διαφορετικά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να αλλάξει τακτική.
Σε αυτό το σκηνικό η Ελλάδα είναι ο μόνιμος, πιστός και προβλέψιμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ ακολουθώντας την πολιτική του «ναι σε όλα», από την παράδοση των βάσεων σε Σούδα και Αλεξανδρούπολη μέχρι την υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τον δολοφόνο Νετανιάχου. Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό σε μια συνάντηση με διεθνή απήχηση να ακούγεται το αίτημα της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων αλλά και ο αριθμός των 17.000 νεκρών στη Γάζα από τα χείλη του Ερντογάν (που επίσης έχει βαμμένα τα χέρια του με αίμα), την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για αυτά.
Αντίθετα, ήταν εξαιρετικά ανησυχητική η αναφορά του κ. Μητσοτάκη σε «διμερείς διαπραγματεύσεις». Υποστηρίζουμε εξ αρχής και με συνέπεια πως η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να συγκαλέσει Διεθνή Περιφερειακή Διάσκεψη όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδων σε όλη την Αν. Μεσόγειο. Στόχος αυτής της διάσκεψης θα είναι η σύγκληση σε κοινή καταγραφή των διαφωνιών ώστε να καταλήξουμε σε πολλαπλές κοινώς συμφωνημένες διμερείς οριοθετήσεις με δυνατότητα κοινής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και με το αίτημα της συνεκδίκασης από κοινού, κατά ζεύγη, των όποιων διαφορών.
Μια τέτοια διάσκεψη αποκλείει τους επιδιαιτητές, ελαχιστοποιεί τις εντάσεις και επιτρέπει τον διαχωρισμό ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας από άλλα διμερή θέματα, ενώ αναγκάζει την Τουρκία να προσέλθει σε διάλογο αν δεν θέλει να απομονωθεί.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
