Στις 15 και 20 Ιουλίου 1974, το νησί της Κύπρου διαιρέθηκε επι του εδάφους από τον ιμπεριαλισμό. Από την πόρτα που άνοιξε η φασιστική ελληνική στρατιωτική χούντα, η οποία καθοδηγούνταν από το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, μπήκε η επέμβαση του τουρκικού στρατού, επίσης καθοδηγούμενου από το ΝΑΤΟ. Αυτή η στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας μετατράπηκε σε de facto κατοχή της βόρειας Κύπρου στις 14 Αυγούστου 1974.
Ο ιμπεριαλισμός του ΝΑΤΟ δεν ενέκρινε κανένα σενάριο στο οποίο να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει την Κύπρο για τα δικά του συμφέροντα ούτε τότε, ούτε και σήμερα.
Το νησί της Κύπρου είναι μια χρήσιμη στρατιωτική βάση για τον ιμπεριαλισμό, ένα υλικοτεχνικό στήριγμα κατά της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής και ένα κέντρο πληροφοριών κατάλληλο για τη διατήρηση της Ανατολικής Μεσογείου υπό έλεγχο. Σήμερα, οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά όπλων και την υλικοτεχνική υποστήριξη της προσπάθειας γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα, όπως ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν κατά του Αφγανιστάν, του Ιράκ και της Λιβύης στο παρελθόν. Με λίγα λόγια, ο ιμπεριαλισμός διχάζει!
Ο ιμπεριαλισμός διαιρεί, αλλά δεν μπορεί ποτέ να διαιρέσει μόνος του. Οι εσωτερικές πηγές της διαίρεσης στην Κύπρο ήταν η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή άρχουσα τάξη. Η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη αρχικά επιθυμούσε να καταστήσει την Κύπρο εξαρτημένη από μια άλλη χώρα, την Ελλάδα, με την πολιτική της Ένωσής της και στη συνέχεια αγνόησε τους Τουρκοκύπριους μετατρέποντας την κοινή Κυπριακή Δημοκρατία σε ελληνοκυπριακό κράτος. Η τουρκοκυπριακή άρχουσα τάξη, από την άλλη πλευρά, ακολούθησε από την αρχή μια αποσχιστική πολιτική και κατά συνέπεια συνεργάστηκε με την αποσχιστική πολιτική του ιμπεριαλισμού. Έτσι, τα θεμέλια της διαίρεσης της Κύπρου τέθηκαν από τις ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές άρχουσες τάξεις και το μόνο που είχε να κάνει ο ιμπεριαλισμός ήταν να εκτελέσει αυτή τη διαίρεση το 1974.
Αυτές οι δύο αντιτιθέμενες και φαινομενικά εχθρικές άρχουσες τάξεις κατάφερναν πάντα να ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στις εργατικές τάξεις των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Η μεγάλη απεργία των μεταλλείων του 1948 είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις: ενώ οι εργατικές τάξεις της Κύπρου συσπειρώθηκαν για να ενωθούν, οι άρχουσες τάξεις της Κύπρου συσπειρώθηκαν για να διχάσουν.
Οι ιμπεριαλιστές και οι εγχώριες κυρίαρχες τάξεις δίχασαν, διχάζουν και θα διχάσουν την Κύπρο.
Οι εργατικές τάξεις θα ενώσουν την Κύπρο, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα.
Ζήτω ο αγώνας της ελληνοκυπριακής εργατικής τάξης!
Ζήτω ο αγώνας της τουρκοκυπριακής εργατικής τάξης!
Ζήτω ο αγώνας όλης της εργατικής τάξης που ζεί και εργάζεται στην Κύπρο!
Ζήτω ο ταξικός αγώνας των λαών της Κύπρου!
Ζήτω η αδελφοσύνη των λαών!
Ζήτω η πλήρως ανεξάρτητη σοσιαλιστική Κύπρος, απαλλαγμένη από όλες τις ξένες δυνάμεις!
ΝΕΔΑ – Νέα Διεθνιστική Αριστερά, Δρόμος της Ανεξαρτησίας (Bağımsızlık Yolu), DiEM25 στην Κύπρο
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
