Ακούμε συχνά ότι στήνονται/θα στηθούν οι πλατφόρμες ώστε να προχωρήσει η εξόρυξη πετρελαίου στη χώρα μας. Όλα καλά θα έλεγε κάποιος θυμούμενος τις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 “πως κοιτάσματα πετρελαίων δεν υπάρχουν στον Ελληνικό χώρο”, αλλά και τους υψηλότατους μισθούς που προσφέρονται από τις πετρελαϊκές εταιρείες για τα Ελληνικά δεδομένα.
Όμως οι παγκόσμιες συγκυρίες έχουν μεταβληθεί δραματικά. Ύστερα από το σκάνδαλο του Dieselgate, πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν δεσμευτεί να καταργήσουν τους κινητήρες εσωτερικής καύσης από το 2025, σε μόλις οχτώ χρόνια δηλαδή. Εισερχόμαστε γοργά στην εποχή της αμιγούς ηλεκτροκίνησης και υδρογονοκίνησης κιι εμείς ως ακόμα μια οπισθοδρομική αποικία, ανακαλύπτουμε τον μαύρο χρυσό.
Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως από τεχνολογικής πλευράς, τα πετρελαϊκά κοιτάσματα στις Ελληνικές θάλασσες βρίσκονται σε τερατώδη βάθη άνω των 1500μ. Οι τεχνολογίες που απαιτούνται είναι εξαιρετικά πιο σύνθετες από ότι στα κοιτάσματα της Θάσου (μόλις 50μ βάθος) ή ακόμα και στην περιοχή των Ιωαννίνων που βρίσκονται στη ξηρά ή γειτνιάζουν με βαθύτατα θαλασσινά αποθέματα όπου η εξόρυξη μπορεί να γίνει από ξηρά, η οποία όμως δεν προτιμάται για λόγους κόστους.
Σε τέτοια βάθη και ειδικά στο σεισμογενές Ιόνιο, υπάρχουν τα εξής προβλήματα: σε περίπτωση διαρροής η καταστροφή της θαλάσσιας περιοχής του Ιονίου και της Αδριατικής θεωρείται βέβαιη. Όλοι θυμόμαστε το περιβαλλοντικά ολέθριο ατύχημα που συνέβη σε ανάλογα βάθη στον κόλπο του Μεξικού το 2010, με την συγκεκριμένη διαρροή να αποτελεί από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του πετρελαϊκού κλάδου και οριακά να αποφεύγεται το χειρότερο σενάριο της μόλυνσης του Ατλαντικού Ωκεανού!
Από πλευράς σεισμικότητας, μιλάμε για την πλέον σεισμογενή περιοχή της Ευρώπης. Όταν αντλούμε το πετρέλαιο, το κενό που αφήνεται μπορεί μεν να το γεμίζουμε με θαλασσινό νερό, αλλά η αλλαγή της πυκνότητας του υλικού σε συνδυασμό με την τεράστια πίεση λόγω βάθους, αυξάνει την αστάθεια της περιοχής κατακόρυφα, όπως αναφέρει ο σεισμολόγος Άκης Τσελέντης. Η τεχνική αυτή της πλήρωσης του πετρελαϊκού κοιτάσματος με θαλασσινό νερό σε σεισμογενείς περιοχές μπορεί να λειτουργεί σε μικρά βάθη κατασταλτικά,αλλά όχι σε μεγάλα βάθη, όπως στην Ινδονησία όπου η έντονη γεωλογική δραστηριότητα εικάζεται πως έχει προκύψει μεταξύ άλλων και λόγω του σημαντικού βαθμού υδρόλυσης του ύδατος σε τέτοιες πιέσεις.
Σαν χώρα ίσως και να έχουμε την λύση όταν έχουμε πρωτοπόρους εφευρέτες σε τεχνολογίες υδρογόνου με εφαρμογές από απλής ηλεκτρόλυσης μέχρι και ηλεκτρομαγνητικές και καταλυτικές μεθόδους, και πόσω μάλλον όταν από το 1937 ηλιακοί θερμοσίφωνες μπορούν να παράξουν υδροξύ προς πλήρωση οικιακού δικτύου φυσικού αερίου. Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες λύσεις αξίζουν περεταίρω διερεύνησης και στήριξης. Επίσης με τις ΑΠΕ να έχουν διεισδύσει σημαντικά, όπου πέραν των γνωστών προβλημάτων απορρόφησης του δικτύου για τα αιολικά, υπάρχουν λύσεις εξισορρόπησης που περιλαμβάνουν υδροηλεκτρικά έργα εγχώριας κατασκευής.
Το σημαντικότερο, δεν πρέπει να αγνοούνται οι πολίτες που αντιδρούν στην υποβάθμιση της ζωής τους για χάρη του μαύρου χρυσού. Το άσχημο ιστορικό των περιοχών των λιγνιτικών κοιτασμάτων, να μην επαναληφθεί στις πιο όμορφες περιοχές της χώρας μας!
Παπαδέλος Σωτήρης
Μηχ. Μηχανικός
B.Eng, MSc
Μέλος του DiEM25
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
