Η Δημοκρατία έχει δύο συστατικά: συνταγματικές, απαρέγκλιτες Αρχές, δημοκρατικά θεσμοθετημένες και σύμφωνες με τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και τις Εκλογές, που αποφασίζεται ποιο θα είναι το βέλτιστο πλαίσιο πολιτικής που θα φέρει σε πέρας αποτελεσματικότερα τις συνταγματικές επιταγές. Το δεύτερο θα υπηρετεί το πρώτο.
Στον μετανεωτερικό όμως κόσμο που ζούμε, όλα είναι σχετικά πλέον.
Ας δούμε ένα παράδειγμα:
Το άρθρο 22 του Ελληνικού Συντάγματος αναφέρει:
«H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών»
Δικαίωμα και δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών!!
Και συνεχίζει η πρώτη παράγραφος:
«…και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»
Ηθική και Υλική εξύψωση των εργαζομένων!!
Αυτά λέει το Ελληνικό Σύνταγμα.
Η εργασία όμως από δικαίωμα, συνταγματικά κατοχυρωμένο, έχει καταστεί προνόμιο έχοντας 1,2εκ ανέργους και το Κράτος εφαρμόζει πολιτικές που κατακρημνύζουν την ηθική και υλική υπόσταση των πολιτών, δημιουργώντας ύφεση, ανεργία, μισθούς και συνθήκες εργασίας κάθε χρόνο και χειρότερες για την πλειοψηφία των εργαζομένων, νομοθετώντας διαρκώς μέτρα περαιτέρω απορρύθμισης των εργασιακών, κεκτημένων, δικαιώματων. Αυτό συμβαίνει επί οκτώ χρόνια.
Το Σύνταγμα παραβιάζεται καταφανώς, και φυσικά όχι μόνο στα εργασιακά αλλά και σε άλλους εξίσου σημαντικότατους τομείς όπως η παιδεία και η υγεία που καθίστανται όλο και περισσότερο προνόμια παρά δικαιώματα στα χρόνια των μνημονίων, και όλα αυτά στο όνομα ενός αποτυχημένου δόγματος, αποτυχημένου για την πλειοψηφία: της εσωτερικής υποτίμησης, οικονομολογικά, των οικονομικών της προσφοράς (του νεοφιλελευθερισμού, της ΤΙΝΑ).
Η ΤΙΝΑ προβάλλεται μιντιακά και πολιτικά, (δηλαδή από τους εντολείς/ολιγάρχες και τους εντολοδόχους/πολιτικό προσωπικό) ως αναπόδραστη. Το Σύνταγμα σα να μην υπάρχει και οι πολιτικοί να λειτουργούν σαν “πωλητικοί”, σαν πλασιέ αυτής της δυστοπίας: το κοινωνικά δαρβινικό δόγμα της Μη Εναλλακτικής που υποστηρίζει “πως αν δεν μπορείς, ψόφα”, don’t tread on me…. Αυτό το μιντιακό-πολιτικό σύμπλεγμα έχει ρίξει πολύ κόσμο στην εθελοδουλεία, στον φόβο πως αν αντιδράσει σε αυτό που τον καταρρακώνει θα έρθει κάτι ακόμα χειρότερο, συσκοτίζοντας το γεγονός πως η πολιτική είναι ό,τι αποφασίσεις, όχι φυσικό φαινόμενο. (Γι’αυτό ο Βαρουφάκης είναι τόσο polarizing figure, επειδή είναι εκεινοί που τον μισούν που αντιστάθηκε κι εκείνοι που τον γουστάρουν ακριβώς επειδή αντιστάθηκε. Με τα λόγια του Καμύ, οι haters είναι εκείνοι που έχουν τη λύσσα και την ποταπή επιθυμία να δουν να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που τους συνθλίβει).
 
Καταρχήν, βάσει Αρχής, λοιπόν πρέπει να ανατραπεί η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στη δυστοπία, ότι η πολιτική τελείωσε. Τρίζουν αιώνες τα κόκκαλα των μεγάλων θεωρητικών σκαπανέων της πολιτικής σκέψης, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, τελευταία ίσως περισσότερο…
Οι πολίτες πρέπει να επιστρέψουν στην πολιτική. Να πιστέψουν ξανά στην πολιτική. Το 2015 απογοήτευσε πολύ κόσμο. Η κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ πλάσαρε ουσιαστικά την ΤΙΝΑ με αριστερό μανδύα. Αυτή η κάκιστη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή του τόπου, έστρεψε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού στη συνειδητή πολιτική αποχή: “Αφού ό,τι και να ψηφίσω, και την “αριστερά”, στα οικονομικά της προσφοράς καταλήγουμε, στην τυραννία των αγορών, επιλέγω άρα να απέχω”.
Κι εδώ έρχεται το ΜέΡΑ25. Τι είναι καταρχάς το ΜέΡΑ25; Μπορείτε να διαβάσετε το Μανιφέστο του.
Με δικά μου λόγια, το ΜέΡΑ25 είναι ο πολιτικός φορέας του ενεστώτα χρόνου, του τώρα, της ρεαλιστικής, άμεσα εφαρμόσιμης εναλλακτικής στην ΤΙΝΑ.
Το ΜέΡΑ25 ξεκινά την πολιτική του συλλογιστική από δύο αφετηρίες: τις προοδευτικές του αρχές, τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά και το τώρα: την τρέχουσα πραγματικότητα της κοινωνίας, των συσχετισμών ιδεολογικής ηγεμονίας μέσα σε αυτήν, της Ευρώπης και του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας.
Προτείνουμε λοιπόν μια σύνθεση αυτών των δύο, των αρχών μας και του τρέχοντα χρόνου. Μιας πολιτικής πρότασης που είναι πιστή στις αρχές μας και ταυτόχρονα άμεσα εφαρμόσιμη. Αποτέλεσμα αυτής της σύνθεσης είναι η Νέα Συμφωνία για την Ελλάδα που αποτελείται από Επτά Τομές, αλληλοδιαπλεκόμενες και αλληλοσυμπληρούμενες, που σπάνε τον φαύλο κύκλο της ΤΙΝΑ, της εσωτερικής υποτίμησης, αυτής της βάναυσης υποβάθμισης του βιοτικού μας επιπέδου που βιώνουμε εδώ και οκτώ χρόνια.
 

Αλέξης Σμυρλής, οικονομολόγος, μέλος DiEM25

Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ