Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται, αλλά ποτέ τόσο γρήγορα και τόσο απερίσκεπτα όσο μέσα στη σοσιαλδημοκρατική οικογένεια της Ευρώπης. Οι σοσιαλιστές της Ισπανίας απέπεμψαν τον Pedro Sánchez ώστε να επιτραπεί στον Mariano Rajoy να σχηματίσει κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να μιμηθούν την αυτοκτονική πράξη των Ελλήνων ομολόγων τους, του άλλοτε κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ.
Το 2011, αφού υποστήριξαν το καταστρεπτικό «πρόγραμμα» της τρόικας, οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ εκδίωξαν τον ηγέτη τους, τον Γιώργο Παπανδρέου, για να διευκολύνουν το σχηματισμό μιας ουσιαστικά συντηρητικής κυβέρνησης. Υπό την πίεση της ελληνικής ολιγαρχίας, οι σοσιαλιστές ξέχασαν ότι κάποτε ήταν ορκισμένοι εχθροί των συντηρητικών και έγιναν οι απαξιωμένοι συνεργοί τους – η χαρούμενη ουρά μιας αντιδημοφιλούς, οπισθοδρομικής κυβέρνησης. Έξι μήνες αργότερα, στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, οι σοσιαλιστές γλίστρησαν από το εκλογικό εύρος του 35% με 45% που είχαν συνηθίσει από το 1981 στο καταθλιπτικό… 5%.
Οι πρόσφατες περιπέτειες του PSOE αποτελούν κάτι περισσότερο από ένα déjà vu. Ακριβώς όπως στην Ελλάδα το 2011, ο εκτοπισμένος σοσιαλιστής ηγέτης αναφέρθηκε στα ολιγαρχικά συμφέροντα ως υπεύθυνα για την εκδίωξή του, έτσι και ο Sánchez ανέφερε πιέσεις από εταιρικούς κύκλους, κατονομάζοντας τον πρώην CEO της Telefónica, César Alierta καθώς και χρηματοπιστωτικούς ομίλους που δεν αποκάλυψε.
Στην περίπτωση Παπανδρέου, οι ολιγαρχικοί αποφάσισαν ότι ήταν καμένο χαρτί που δεν μπορούσε πλέον να προωθήσει, μέσω του κοινοβουλίου, τα νομοσχέδια που έστελνε η τρόικα στην Αθήνα με e-mail. Χρειάζονταν την εφαρμογή των νομοσχεδίων αυτών διότι αποτελούσαν προϋπόθεση για δόσεις δανείων που η ελληνική ολιγαρχία χρειαζόταν για να επιβεβαιώνει την προσποιητή χρεοκοπία της. Στην περίπτωση Sánchez, η ισπανική ολιγαρχία έκρινε ότι, για να συνεχίσουν να επωφελούνται από την ποσοτική χαλάρωση στη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, από το χαλαρό ρυθμιστκό πλαίσιο των προβληματικών τραπεζών της Ισπανίας και από τη συνεχή αναδιανομή πλούτου από τους ασθενέστερους πολίτες της Ισπανίας προς τον εαυτό τους, ο Rajoy ήταν η καλύτερη επιλογή. (Επιπλέον, ο Sánchez απειλούσε να ανατρέψει τον Rajoy δημιουργώντας ένα συνασπισμό της Αριστεράς, τύπου Πορτογαλίας).
Μια άλλη ομοιότητα μεταξύ της αυτοκτονικής σκέψης Ισπανών και Ελλήνων σοσιαλιστών είναι το επιχείρημα ότι είχαν εθνικό καθήκον να κάνουν ό,τι απαιτείται, ως «υπεύθυνοι πολιτικοί», για να σταματήσει η διολίσθηση της χώρας στο σχηματισμό υπηρεσιακών κυβερνήσεων. Ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ έκανε το 2011, το PSOE σήμερα υποστηρίζει ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει άλλες εκλογές και περαιτέρω καθυστερήσεις στο σχηματισμό μιας «σωστής» κυβέρνησης, ικανής να αναλάβει αποφασιστική δράση για τον προϋπολογισμό και «μεταρρυθμίσεις» εμπνευσμένες από την τρόικα (ακόμη και αν πρόκειται για κυβέρνηση που οι πολίτες δεν ψήφισαν). Σοβαρά?
Από τότε που ξέσπασε η κρίση, οι μόνες περίοδοι στην Ελλάδα κατά τις οποίες η ύφεση χαλάρωσε ήταν εκείνες με κυβερνήσεις, είτε υπερβολικά ασθενείς, είτε – όπως στην περίπτωση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία υπηρέτησα ως υπουργός Οικονομικών – πολύ απρόθυμες να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της τρόικας. Παρομοίως, σε άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, η πολιτική παράλυση έχει αποδειχθεί πολύ βολική! Κατά τη διάρκεια των χειρότερων ημερών της κρίσης του ευρώ, το Βέλγιο είχε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρώπη, εξαιτίας – και όχι αντί – των επανειλημμένων αποτυχιών να σχηματίσουν μια «σωστή» κυβέρνηση: η έλλειψη κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σήμαινε ότι καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει την αυτοκαταστροφική λιτότητα που περιέκοψε τα εισοδήματα σε όσες χώρες-μέλη είχαν «σωστές» κυβερνήσεις. Η οικονομία της Ισπανίας, επίσης, έχει παραδόξως ωφεληθεί από την ανυπαρξία, από τον περασμένο Δεκέμβριο, σαφούς κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας που απαιτούν οι Βρυξέλλες.
Μια ισχυρή κυβέρνηση, που υποστηρίζεται από υγιή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι καλό πράγμα, αν έχει την ελευθερία εφαρμογής λογικών οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών ή έχει δεσμευθεί να ασκεί αυτό που εμείς στο DiEM25 αναφέρουμε ως Εποικοδομητική Ανυπακοή. Δηλαδή, λέγοντας «Όχι!» στις πολιτικές που είναι επιζήμιες για την ανάκαμψη και την κοινωνική δικαιοσύνη (εξ ού και «ανυπακοή») και καταθέτοντας ορθολογικές πολιτικές βασισμένες στην κοινή λογική, των οποίων η αποδοχή σε όλη την Ευρώπη θα επιφέρει εκτεταμένα πλεονεκτήματα στους Ευρωπαίους και στον αγώνα της ΕΕ για επιβίωση (εξ ού και «εποικοδομητική»).
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι ο Sánchez, πριν εκδιωχθεί από τη θέση του, ή ο Παπανδρέου στην Ελλάδα πριν από πέντε χρόνια, θα είχαν εφαρμόσει την Εποικοδομητική Ανυπακοή. Ωστόσο, το γεγονός ότι υπήρχε μια πιθανότητα να την εφαρμόσουν και η βεβαιότητα ότι οι συντηρητικοί αντίπαλοί τους δεν θα την εφάρμοζαν ποτέ, ήταν ο λόγος που η εκνευρισμένη ολιγαρχία τους ανέτρεψε. Επιπλέον, το περίεργο γεγονός ότι τα δικά τους κόμματα συμμετείχαν στην εκθρόνισή τους ήταν και ο λόγος που το ΠΑΣΟΚ εξέπνευσε και το PSOE οδεύει ακριβώς προς την ίδια κατεύθυνση.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
