Άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη
Ελπίζω πως όχι, αλλά φοβάμαι ότι βιώνουμε την αποσύνθεσή της. Η Ευρωζώνη έχει βρεθεί, εδώ και αρκετό καιρό, σε προχωρημένο στάδιο αποδόμησης. Σκεφτείτε: εάν κάποιος σας κάνει ένα δώρο 10 εκατομμυρίων ευρώ (ωραίο, ε;) και σας δίνετε η επιλογή να το καταθέσετε σε μια Γερμανική, μια ιταλική, μια πορτογαλική ή μια ελληνική τράπεζα, θα αδιαφορούσατε για την επιλογή σας; Φυσικά όχι. Θα προτιμούσατε να καταθέσετε τα χρήματα σε έναν γερμανικό ή ολλανδικό τραπεζικό λογαριασμό, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η πιθανότητα κουρέματος των καταθέσεών σας είναι πολύ μεγαλύτερος στην Ιταλία ή στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα σίγουρο στοιχείο ότι η Ευρωζώνη είναι κατακερματισμένη. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι κατακερματίζεται περαιτέρω (αντί να ενοποιείται). Για παράδειγμα, αν κοιτάξετε τη συγκέντρωση του δημόσιου χρέους ενός κράτους, είναι σαφές ότι το δημόσιο χρέος συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στις τράπεζες του κράτους αυτού (το οποίο είναι αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει, αν είχαμε μια σωστή νομισματική και τραπεζική ένωση).
Εκτός από την ευρωζώνη, η συνθήκη Schengen έχει ήδη ανασταλεί και βρίσκεται κάτω από τεράστια πίεση καθώς επικρατούν οι δυνάμεις τις ξενοφοβίας, του υπερεθνικισμού και της πλήρους παράνοιας. Η ανικανότητα της ΕΕ να διαχειριστεί μια, τελικά, ήπια προσφυγική κρίση (σε σύγκριση, για παράδειγμα, με την κρίση που αντιμετωπίζουν η Ιορδανία και ο Λίβανος) λέει πολλά στο θέμα αυτό.
Σε πολιτικό επίπεδο και σε πολλαπλά ζητήματα, η διάλυση της ΕΕ είναι πασιφανής. Οι κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης δηλώνουν ανοιχτά την αντίθεσή τους στην ίδια την αρχή της αλληλεγγύης, το βρετανικό εκλογικό σώμα έχει αποξενωθεί από τις Βρυξέλλες (και θα ψηφίσουν να παραμείνουν μόνο από το φόβο του αγνώστου), η νότια περιφέρεια της Ευρώπης πλήττεται από μια περιττή ύφεση που οφείλεται εξ ολοκλήρου στην τοξική μακρο-οικονομική διαχείριση του κατεστημένου των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης το οποίο ενδιαφέρεται περισσότερο να επιβάλλει ανεφάρμοστους κανόνες παρά να υπηρετήσει τα συμφέροντα της Ένωσης.
Κλείνοντας, θυμηθείτε της εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν μια μη βιώσιμη οικονομική αρχιτεκτονική διατηρείται μέσω του ολοκληρωτισμού και της ωμής πολιτικής βούλησης, η κατάρρευσή της αναβάλλεται. Αλλά όταν τελικά έρθει είναι πολύ γρήγορη και πολύ επώδυνη. Ελπίζω ότι οι Ευρωπαίοι θα καταφέρουν να εκδημοκρατίσουν την ΕΕ, πριν ξαναβρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
