Η απάνθρωπη κανονικότητα μας ξεσκεπάστηκε με το θάνατο του Ζαχαρία Κωστόπουλου. Ο Ζακ ήταν όλα αυτά που φοβάται και δε μπορεί να δεχτεί η κοινωνία μας. Ομοφυλόφιλος, οροθετικός, ντραγκ κουίν, ακτιβιστής που διεκδικούσε τα πιστεύω και τα δικαιώματά του, και θα μιλούσε για αυτά με πάθος και παρρησία. Ήταν, επίσης, χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Συγκέντρωνε πάνω όλα τα στερεότυπα, τα ταμπού, όλα αυτά για τα οποία μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας δεν τολμάει ούτε να μιλήσει, τα λοξοκοιτάει στο δρόμο και στη συνέχεια τα χλευάζει. Ενίοτε αυτοί οι συμπολίτες μας δεν περιορίζονται απλά στη χρήση κακοποιητικής γλώσσας, αλλά προχωράνε και σε βίαιες πράξεις.
Τα πραγματικά αίτια και το ιστορικό του συμβάντος που οδήγησε στη δολοφονία, θα διαλευκανθούν στο μέγιστο δυνατό στο επόμενο διάστημα. Μέχρι τότε κανείς δε μπορεί να μιλήσει με απόλυτη σιγουριά για την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν στο τραγικό συμβάν. Κάποιος όμως μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για την κοινωνική απομόνωση που υφίστανται άτομα όπως ο Ζακ. Και μιλώ για τους χρήστες ουσιών, τους ομοφυλόφιλους, αλλά και τους φτωχούς. Και φυσικά κάποιος μπορεί να μιλήσει με απόλυτη σιγουριά για το υφέρπον μίσος που υπάρχει για αυτά τα άτομα σε μεγάλο μέρος συμπολιτών μας.
Η δολοφονία του Ζαχαρία καταδεικνύει για άλλη μια φορά πώς η κοινωνία εξωθεί άτομα τα οποία θεωρεί έξω από τη νόρμα και τους κανόνες της στο περιθώριο. Και πώς αφού τα εξωθήσει εκεί είναι έτοιμη να δώσει τα χτυπήματα με τα οποία θα αποτελειώσει. Πώς, δε θα παλέψει να τα δεχτεί, να νοιαστεί και να τα φροντίσει. Πώς, εύκολα θα στραφεί στην τυφλή βία
Ο Ζαχαρίας εξωθήθηκε εκεί και βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο. Ήταν απομονωμένος και αβοήθητος από την κοινωνία μας. Εγκλωβισμένος σε έναν μικρό χώρο, πίσω από μία τζαμαρία. Τον βλέπαμε και τον ξέραμε. Προσπάθησε μάταια να σπάσει αυτό το τζάμι που μας διαχωρίζει, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις των συμπολιτών μας. Όταν είδε ότι αδυνατούσε, προσπάθησε να βρει απεγνωσμένα μία διαφυγή πέφτοντας στα γόνατα μέσα στα σπασμένα κοφτερά γυαλιά. Η κανονικότητα όμως τον περίμενε απ’ έξω έτοιμη να τον λιντσάρει μέχρι θανάτου.
Και όταν η θρασύδειλη κανονικότητα τον αποτελείωσε ήταν εκεί για να ισχυριστεί αρχικά ότι δεν τον δολοφόνησε και ότι σφαγιάστηκε από τα σπασμένα τζάμια και ήταν εκεί για να τον χαρακτηρίσει «επίδοξο ληστή» και να του φορέσει χειροπέδες ενώ βρισκόταν αιμόφυρτος στο έδαφος. Η κανονικότητά μας στη συνέχεια έπαιξε παιχνίδια ψυχαγωγίας με τη δολοφονία του. Ένα τεράστιο γυάλινο μιντιακό Κολοσσαίο στήθηκε από μεγάλα Μ.Μ.Ε. τα οποία μέσα από ρεπορτάζ και διαδικτυακές αναρτήσεις ήταν έτοιμο να εκτονώσει το μίσος, την βία και να εξωθήσει την κοινωνία σε μία νέα πόλωση και να φέρει στην επιφάνεια για άλλη μια φορά φασίζουσες απόψεις, στάσεις και συμπεριφορές.
Ακριβώς επειδή ήταν ο Ζακ που δολοφονήθηκε, το θέμα απέκτησε τέτοιες διαστάσεις στην κοινωνία μας. Τα πορίσματα των ερευνών που θα πραγματοποιηθούν θα αναδείξουν την πραγματική αλληλουχία των γεγονότων και το λόγο για τον οποία ο Ζακ εγκλωβίστηκε στο κοσμηματοπωλείο και στη συνέχεια δολοφονήθηκε. Το ζήτημα από εδώ και πέρα είναι το εξής: η κοινωνία και η πολιτεία είναι σε θέση να συζητήσει, να δεχτεί, να στοχαστεί και να δώσει πραγματικές λύσεις σε ζητήματα που αφορούν άτομα τα οποία η ίδια περιθωριοποιεί; Είναι σε θέση να βάλει ένα τέλος στον φαύλο κύκλο, της αδιαφορίας, του μίσους, της περιθωριοποίησης, της βίας, του εκφασισμού και τελικά του θανάτου που διατρέχει και  χαρακτηρίζει την κανονικότητα μας;

του Κωστή Δημολιού, μέλους DiEM25

Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ