Η κυβέρνηση στο τελευταίο Eurogroup δεσμεύτηκε για πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ για πέντε χρονιές, από το 2018 μέχρι και το 2022. Πρωτογενές πλεόνασμα του Δημοσίου Τομέα σημαίνει έλλειμμα του Ιδιωτικού Τομέα. Σημαίνει τα τακτικά έσοδα του Δημοσίου, που είναι η άμεση και η έμμεση φορολογία,να είναι μεγαλύτερα από τις τακτικές δαπάνες του, δηλαδή τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τις συντάξεις, τη δημόσια υγεία, παιδεία και τις λοιπές παροχές του κράτους. Σημαίνει πως όλοι εμείς οι ιδιώτες θα δίνουμε περισσότερα στο κράτος από τις παροχές που αυτό μας επιστρέφει, σαν να πληρώνουμε για ένα κιλό ψωμί και να μας δίνουν 850 γραμμάρια.
Ας δούμε λοιπόν σε αριθμούς αυτό το έλλειμμα του Ιδιωτικού Τομέα έναντι του ΔΤ, πόσο είναι ετησίως αλλά και συνολικά για τα πέντε επόμενα χρόνια. Αν υποθέσουμε πως μεσοσταθμικά το ΑΕΠ θα κινηθεί στα 185 δις€, τότε το ετήσιο έλλειμμα του Ιδιωτικού Τομέα ανέρχεται σε 6,475 δις€ και συνολικά στα πέντε χρόνια σε 32,375 δις€, το 17,5% δηλαδή ενός ετήσιου ΑΕΠ. Εκτός από ένα μικρό μέρος περί του 10% που δαπανάται σε “αντίμετρα” ή όπως αλλιώς επιλέξει το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό να ονομάσει αυτό το ελάχιστο ποσοστό που επιστρέφει στην κοινωνία, το υπόλοιπο 90% αφαιρείται από το κύκλωμα της ελληνικής οικονομίας καθώς κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους. Μέχρι και το 2022 θα έχουν αφαιρεθεί 30 δις€ από την ελληνική οικονομία, αποστραγγίζοντας περαιτέρω το σώμα της από αίμα, επειδή αυτό αποτελεί η ρευστότητα σε μια οικονομία.
Παρ’ όλα αυτά κυβέρνηση και αντιπολίτευση μιλούν για ανάπτυξη, με έναν Ιδιωτικό Τομέα που ξεκινά με ένα μειονέκτημα του -3,5% ετησίως. Οι ρυθμοί ανάπτυξης λοιπόν θα πρέπει να είναι τέτοιοι που να υπερκαλύπτουν τα καιόμενα στο χρέος πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα που αφαιρούνται από την οικονομία, δηλαδή άνω του 3,5%. Είναι για γέλια και για κλάματα ταυτόχρονα. Στόχος άλλωστε του διαρκούς μνημονίου δεν ήταν ποτέ η ανάπτυξη αλλά το ακριβώς αντίθετο, η εσωτερική υποτίμηση, το σπάσιμο της ακαμψίας των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων κυρίως. Αυτή η αφαίμαξη μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών καθιστώντας τους πιο ελαστικούς στο να αποδέχονται χαμηλότερους μισθούς και αυθαίρετο εργασιακό περιβάλλον και συνθήκες.
Όπως φαίνεται η κυβέρνηση έχει προσχωρήσει στην παγκάλεια λογική του “μαζί τα φάγαμε” και συμφωνεί στην επιστροφή των “φαγωμένων”, σε μια πρωτοφανή στην ιστορία περίπτωση λαού να αποπληρώνει από τη φορολογία του κεφάλαιο δημοσίου χρέους αντί της παγιωμένης πρακτικής της ανακύκλωσης του δημόσιου χρέους, μέσω αυτών των εξαντλητικών πρωτογενών πλεονασμάτων που υπέγραψε. Αυτό δεν είναι απλώς κυβίσθηση, αυτό είναι μετατόπιση στον πολιτικό χάρτη: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται η πιο στοχοπροσηλωμένη στους βασικούς μνημονιακούς στόχους της εσωτερικής υποτίμησης και ανταγωνιστικότητας.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
