Αδελφοίες, αδελφές και αδελφοί:

Συντρόφισσες, συντροφόισσες και σύντροφοι:

Λάβαμε με χαρά την πρόσκλησή σας να συναντηθούμε, στο πλαίσιο του ζαπατιστικού Ταξιδιού Για τη Ζωή, να μιλήσουμε και να ακούσουμε αμοιβαία την ιστορία μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, την οργή και τους αγώνες μας.

Το ξέρουμε καλά ότι αυτό που προτείνουμε δεν είναι ένας αγώνας ξένος. Δεν είναι ένας αγώνας που πρέπει να στηρίξουμε και να του προσφέρουμε αλληλεγγύη. Όχι. Είναι ένας αγώνας δικός μας, όλων. Της καθεμιάς και του καθενός μας στη γεωγραφία του και στο ημερολόγιό του. Του καθενός που δίνει αυτόν τον αγώνα. Δεν καθόμαστε άπραγοι, κοιτάζοντας τις δυστυχίες να περνούν, ακούγοντας για αδικίες και εγκλήματα, παραιτημένοι και συμβιβασμένοι.

Ξέρουμε καλά ότι, ανάμεσα σε μακρινούς και κοντινούς θρήνους, υπάρχει ένας σεισμός που τραντάζειτον κόσμο όλο: ο λυγμός της γης. Δεν τραντάζει μόνο το χώμα της γης, που το χρώμα του έχουμε, αλλά τα πάντα: τις κοιλάδες και τα βουνά, τον άνεμο, τα νερά, τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους. Αλλά η γη δεν παραιτείται. Αντιστέκεται και εξεγείρεται ενάντια σ’ αυτό το θάνατο.

Και τότε καταλαβαίνουμε ότι η γη δεν κλαίει, αλλά μας καλεί. Μας καλεί να αγωνιστούμε ενάντια στο θάνατο, να αγωνιστούμε για τη ζωή.

Εμείς, λοιπόν, οι ζαπατίστας χαιρόμαστε πολύ που θα συζητήσουμε προσωπικά μαζί σας για αυτό το ζήτημα. Βέβαια όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για άλλα.  Κυρίως, όμως, γι’ αυτόν τον κοινό αγώνα μας, τον δικό σας και τον δικό μας.

Σας, σου γράφουμε  λοιπόν, για να σου πούμε, να σας πούμε ότι δεχόμαστε, σαν τιμή, την πρόσκλησή σας. Και για  να είναι ακριβές και ξεκάθαρο αυτό, σου, σας ζητάμε το εξής:

Το πιο σημαντικό είναι, όπως θα ξέρετε, ότι αυτός ο αγώνας είναι πιο μεγάλος από τον καθένα μας. Δεν είναι ζήτημα εθνικότητας, χρώματος, σεξουαλικής και/ή κοινωνικής ταυτότητας, γλώσσας, κουλτούρας, πίστης ή μη πίστης, πολιτικής και ιδεολογικής θέσης, ατομικής ή συλλογικής ιστορίας. Είναι ένα ζήτημα της ανθρωπότητας. Και το ξέρουμε ότι, τέλος πάντων, δεν είναι ο καθένας διατεθειμένος, διατεθειμένη, διατεθειμενόη γι’ αυτόν τον αγώνα.

Και ξέρουμε ότι μια χούφτα εγκληματίες καπιταλιστές είναι οι δικαστές και οι δήμιοι σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα. Είναι λίγοι, ναι. Αλλά και πολλοί να ‘ταν, και η πλειοψηφία να ‘ταν, εμείς δεν αγωνιζόμαστε για να γίνουμε δημοφιλείς, για να μας χειροκροτήσουν, για να έχουμε ακόλουθους, likes ή ψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.

Όχι, αγωνιζόμαστε και θα αγωνιζόμαστε γιατί είναι το καθήκον μας, γιατί κάτι νιώθουμε στα σπλάχνα (ή όπως αλλιώς ονομάζει ο καθένας την καρδιά του), νιώθουμε πως δεν είναι σωστά έτσι, ότι δεν είναι για κανέναν καλή η βία εναντίον των γυναικών, η καταστροφή της φύσης, ο διωγμός του διαφορετικού, η εκμετάλλευση των ανθρώπων, η απαξίωση του άλλου, η κλοπή που μεταμφιέζεται σε νομιμότητα, η καταδίκη σε σκλαβιά και θάνατο για τα παιδιά, η αλαζονεία εκείνων που τα έχουν όλα αποκρύπτοντας ότι αυτά που έχουν τα απέκτησαν γιατί ταπείνωσαν, έκλεψαν, λεηλάτησαν, εκμεταλλεύτηκαν, κυνήγησαν, φυλάκισαν, εξαφάνισαν, βίασαν και δολοφόνησαν κάτω από διαφορετικές σημαίες, σημαίες εθνικές, θρησκευτικές, φυλετικές, γλωσσικές, ιδεολογικές, πολιτισμικές, σεξουαλικές ή ότι άλλο αποφασίζει ο Αφέντης.

Και, αν και οι αγώνες μας είναι διαφορετικοί, ανόμοιοι, ακόμα και αντίπαλοι και αντίθετοι, εμείς τουλάχιστον, οι ζαπατίστας, θέλουμε να γνωρίσουμε, να μάθουμε από σας. Ποιος ξέρει, μπορεί ξαφνικά οι αγώνες μας, ο δικός σας και ο δικός μας, να ανακαλύψουν από κοινού, ότι ανάμεσα στις τόσες και τεράστιες διαφορές, αποστάσεις και αντιθέσεις, υπάρχει κάτι κοινό.

Εμείς, οι ζαπατίστας το θέτουμε ως εξής: υπάρχει ένα «ΟΧΙ». Κάποιες φορές ατομικό, κάποιες συλλογικό. Κάποιες φορές πρόσφατο, κάποιες πολλών ημερολογίων πίσω. Με τη φωνή και τη σιωπή μας, με γροθιές και δόντια, με την οργή που μας ξεσηκώνει ακόμα και στην, φαινομενικά, πλέον οριστική ήττα, λέμε «ΟΧΙ!». Αυτό το «ΟΧΙ!» εμείς, οι ζαπατίστας το ονομάζουμε «εξέγερση». Εξεγειρόμαστε ενάντια στον ισχυρό, ενάντια στη βία του, στα ψέματά του, στην καταστροφή του, στο θάνατο που σπέρνει σε όλον τον πλανήτη.

Αλλά αυτό το «ΟΧΙ!» μερικές φορές μένει εκεί, στην προσπάθεια να επιβιώσουμε, να μην πεθάνουμε, να μην πάψουμε να είμαστε αυτό που έχουμε επιλέξει να είμαστε. Και τότε ίσως κάποιος ρωτήσει εάν το μόνο που υπάρχει είναι αυτό το «ΟΧΙ!». Αν όλο αυτό μένει εκεί, στο «να δούμε ποιος θα κερδίσει»: εκείνοι (σε αρσενικό, γιατί ακόμα κι αν είναι γυναίκες, το σύστημα ολόκληρο είναι πατριαρχικό) που επιδιώκουν να μας καταστρέψουν, να μας εξαφανίσουν, να μας σβήσουν ή εμείς που αντιστεκόμαστε για να μη μας καταστρέψουν, να μην μας εξαφανίσουν, να μη μας σβήσουν από τον κόσμο και την ιστορία.

Και μπορεί αυτός ο κάποιος που μας το ρωτάει να είναι η ίδια μας η καρδιά, η ατομική ή η συλλογική. Και τότε, προσπαθώντας να απαντήσουμε, αρχίζουμε να ψάχνουμε το πώς, πότε, με τι και με ποιον. Αυτό είναι που εμείς εδώ ονομάζουμε «αντίσταση». Δηλαδή, η αναζήτηση και η δημιουργία ενός άλλου δρόμου, άλλου πράγματος, άλλου κόσμου. Και τότε βλέπουμε ότι ενώνονται, ότι βαδίζουν μαζί η αντίσταση και η εξέγερση.

Για παράδειγμα, γιατί εμείς, οι ζαπατίστας, κάνουμε αυτό το ταξίδι; Εξεγειρόμαστε, λοιπόν, ενάντια σε μια ιστορία που μας επιβάλλεται ως πεπρωμένο. Θέλουμε έτσι, να φτιάξουμε,από κοινού, συλλογικά, μια άλλη ιστορία, συναντώντας και μαθαίνοντας από πολλούς δρόμους, πολλές αντιστάσεις και εξεγέρσεις. Κι αν ανακαλύψουμε ότι είναι η ίδια; E, αλήθεια τι γίνεται τότε;

Κι αν όχι, αν δεν είναι η ίδια; τι γίνεται αν είναι διαφορετική, μακρινή, ανόμοια ή και αντίθετη; Αν δεν έχει τίποτα κοινό με τη δική μας; Τι θα κάνουμε; Θα απογοητευτούμε; Θα θυμώσουμε με όσους είναι διαφορετικοί; Θα προσπαθήσουμε να τους πείσουμε να γίνουν ίδιοι με εμάς; Θα τους υποχρεώσουμε; Θα τους επιβάλλουμε τη σκέψη μας, τον τρόπο, την τακτική και τη στρατηγική μας, με τη λογική ή με τη βία; Θα προσπαθήσουμε να τους πείσουμε με το καλό ή με το ζόρι; Να παραδοθούν; Να ξεπουληθούν; Να παραιτηθούν;

Αυτό όμως, το να θέλει κάποιος να σκέφτονται και να κάνουν όλοι το ίδιο, ονομάζεται ομογενοποίηση. Και όταν μια σκέψη, ένας τρόπος, ένα ημερολόγιο, μια γεωγραφία επιβάλλεται σε όλα, ονομάζεται ηγεμονία. Ναι, το ξέρουμε ότι αυτές οι λέξειςδεν θέλουν να πουν μόνο αυτό, αλλά εμείς έτσι το αντιλαμβανόμαστε. Αν θέλετε, πριν μας διορθώσετε και μας κάνετε διάλεξη περί σημασιολογίας, χρησιμοποιήστε τη λέξη «κυριαρχία»: του άντρα στη γυναίκα, του έτερο- στο διαφορετικό, του λευκού στον μαύρο, του αφεντικού σε κείνον που δουλεύει, του και λοιπά στο άλλο και λοιπά.

Σκεφτόμαστε λοιπόν εμείς: Κι αν αυτό που φαίνεται να είναι μία αδυναμία, είναι στην πραγματικότητα δύναμη; Κι αν αυτό που κάνει τους αγώνες μας διαφορετικούς (το ημερολόγιο, η γεωγραφία, ο τρόπος, ο βηματισμός, η παρέα, η διαδρομή, ο προορισμός τους) είναι αυτό που τρελαίνει το θηρίο; Το ξέρουμε πως μας λένε «διαίρει και βασίλευε», αλλά οι αγώνες μας δεν είναι διαιρεμένοι, είναι απλώς διαφορετικοί. Κι  έπειτα δεν μας λένε ότι πίσω από το «η ισχύς εν τη ενώσει»  κρύβεται το «στην ενότητα υπάρχει εκείνος που διατάζει και εκείνος που υπακούει».

Επομένως, τι προτείνουμε ως ζαπατίστας που είμαστε; Τίποτα από αυτά. Ούτε τη διάσπαση ούτε την ενότητα. Προτείνουμε να συζητήσουμε, προτείνουμε να ακούσουμε. Και ίσως να φτάσουμε και σε κάτι περισσότερο, σε μια συμφωνία. Ίσως και όχι. Ίσως να ακούσουμε ο ένας τον άλλον με προσοχή και σεβασμό και, στο τέλος, να αποχαιρετιστούμε με ένα «μάλιστα λοιπόν, έμαθα ότι είσαι πιο ηλίθιος απ’ ό,τι νόμιζα» ή με ένα «καλά, έμαθα πλέον τι είναι αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε», ή με ένα «κι εγώ που νόμιζα ότι εγώ ήμουν χάλια, αλλά υπάρχει κι αυτός που είναι χειρότερα».

Λοιπόν, αδελφ@ς, συντροφ@ς, θα σκέφτεστε προς τι όλη αυτή η πολυλογία, αφού το μόνο που θέλετε είναι να μάθετε πόσοι και πόσες ερχόμαστε και πότε. Λοιπόν, σας λέμε ξεκάθαρα ότι θα συζητήσουμε με όποιον μας καλέσει να συζητήσουμε, δηλαδή να μιλήσουμε και να ακούσουμε. Και είναι περισσότερο από πιθανό να μιλήσουμε με ανθρώπους που όχι μόνο είναι διαφορετικοί από εσάς, αλλά μπορεί να είναι και αντίθετοι, ακόμα και εχθροί, σημερινοί ή παλιοί.  Και είναι περισσότερο από πιθανό να ενοχληθείτε και να εκνευριστείτε γιατί μιλάμε με τον τάδε και τον δείνα, αφού είναικι εγώ δεν ξέρω τι,  κ.λπ.

Δεν θέλουμε, λοιπόν, να σας ξεγελάσουμε και να σκεφτείτε ή να πιστέψετε ότι θα συζητήσουμε μόνο με εκείνους που σκέφτονται και δρουν όπως εσείς. Το λέμε ξεκάθαρα: θα συναντήσουμε όποιον μας προσκαλέσει (αν έχουμε βέβαια τα χρήματα, το χρόνο και την υγεία μας). Αν αυτό είναι πρόβλημα για εσάς, αν μας προσκαλείτε υπό τον όρο να συναντηθούμε μόνο με όσους εσείς εγκρίνετε, φτάνει να το πείτε και δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν είναι αλήθεια ότι είμαστε αγωνιστές, τότε θα συναντηθούμε στον αγώνα. Σε αυτήν την περίπτωση μπορείτε να αποσύρετε την πρόσκληση ή να μας ζητήσετε να αρνηθούμε. Με άλλα λόγια,να πούμε ότι μας τιμά η πρόσκλησή σας, αλλά δεν είναι δυνατόν να την αποδεχτούμε. Ή ό,τι λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Το θέμα είναι ότι δεν ερχόμαστε για να κρίνουμε ή να καταδικάσουμε τους αγώνες. Ερχόμαστε για να τους γνωρίσουμε και, αν θέλετε, να γνωρίσετε με τη σειρά σας τον δικό μας.

Αυτό για το οποίο μπορείτε να είστε σίγουροι είναι ότι δεν ερχόμαστε για να σας επιβάλουμε έναν τρόπο να βλέπετε τον κόσμο, μια μέθοδο αγώνα, μια σκέψη, έναν τρόπο. Αυτό θα σήμαινε ότι προσπαθούμε να σας κατακτήσουμε, και αυτό, όπως το δείχνει και ο ίδιος σας ο αγώνας, είναι αδύνατο, γιατί εσείς είστε σε εξέγερση και αντίσταση, ή όπως αλλιώς ονομάζετε εσείς τους αγώνες σας. Αν μπορούσαμε να σας κατακτήσουμε, δεν θα μας είχατε προσκαλέσει.

Κατόπιν τούτου, σας ζητάμε:

• Να μας πείτε πόσ@ςζαπατίστας μπορείτε να υποδεχτείτε, να φιλοξενήσετε και να σιτίσετε. Κατά προτίμηση θα θέλαμε να είμαστε όλ@ μαζί, δηλαδή στο ίδιο μέρος. Και αυτό, όχι μόνο γιατί θα έρθουν οικογένειες, αλλά και γιατί αλληλοστηριζόμαστε, – π.χ. στη γλώσσα, μιας και κάποι@ μιλάμε μόνο τη μητρική μας γλώσσα, αυτήν με ρίζες μάγια. Στην περίπτωση εκείνων που δεν είναι ζευγάρια,  θα προτιμούσαμε να είναι χωριστά γυναίκες, άλλοιες και άντρες ζαπατίστας.
• Ποιες ημερομηνίες θεωρείτε κατάλληλες ή αν το ημερολόγιο είναι ανοιχτό. Δηλαδή, κάτι σαν: «θέλουμε να έρθετε τάδε μέρα και τάδε ώρα και να φύγετε την τάδε ημερομηνία», ή «μπορείτε να έρθετε όποτε θέλετε και μπορείτε, εδώ θα είστε καλοδεχούμεν@». Προσοχή: είναι προτιμότερο ένα ανοιχτό πρόγραμμα χωρίς να αποκλείονται προτάσεις/εκδηλώσεις με συγκεκριμένες ημερομηνίες. Για παράδειγμα: οι τάρανδοι δεν είναι ανοιχτού ημερολογίου, έχουν το χρόνο τους.
• Αν μπορείτε να μεταφέρετε αυτό τον αριθμό ζαπατίστας από κάποιο σημείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως τη γεωγραφία σας, και αντιστρόφως. Το ρωτάμε για να δούμε, αν αρκούν τα χρήματα μας.
• Αν μπορείτε να στηρίξετε την επιστροφή στην δική μας γεωγραφία, γιατί δεν θέλουμε να ξεμείνουμε εκεί που θα μας τύχει να πάμε.
• Αν είστε μέρος ενός γεωγραφικού συντονισμού ή όπως έχετε συμφωνήσει να τον αποκαλείτε. Και αν η απάντηση ως προς αυτά που ρωτάμε, είναι όλου του συντονισμού ή μιας ομάδας, συλλογικότητας, χωριού, συνέλευσης, οργάνωσης, κινήματος ή όπως  αλλιώς το ονομάζει ο καθένας.
• Αν υπάρχουν δράσεις στις οποίες προτείνετε να συμμετέχουμε. Ξεχωρίζονταςεκείνες που είναι συναντήσεις για να συνομιλήσουμε και να ακούσουμε από εκείνες που είναι συναντήσεις πιο πλατιές: πορείες, φεστιβάλ, στρογγυλά τραπέζια, συνεντεύξεις, συγκεντρώσεις, κ.λπ., δηλαδή, συναντήσεις  που πάνε πέρα από εσάς.
• Αν κάποια ή όλες οι δράσεις που προτείνετε έχουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Για παράδειγμα: μια συνάντηση αγωνιζόμενων γυναικών.  Σε εμάς, δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό να στείλουμε άντρες σε μια τέτοια συνάντηση, αλλά αν θεωρείτε απαραίτητο να το αποσαφηνίσετε, πρέπει να το κάνετε: «δεν επιτρέπονται  άντρες… ούτε σκαθάρια.  Γατό-σκυλα ναι, – μετά από ορμονική ανάλυση-». Να έχετε μόνο στο μυαλό σας ότι μερικές συντρόφισσες ταξιδεύουν με τα παιδιά τους, και κάποια από αυτά είναι αγόρια, αν και δεν είναι πάνω από δέκα χρονών. Άλλο παράδειγμα; «δεν επιτρέπονται ηλικιωμένοι άνω των 99 ετών, χωρίς γραπτή άδεια από τους γονείς ή τους κηδεμόνες τους».
• Αν προτείνετε κάποιες «έξτρα» δραστηριότητες. Για παράδειγμα: δεν μας ενδιαφέρει η «ιστορία» από τα πάνω που  υμνεί τον εαυτό της, ούτε τα μνημεία μέσα από τα οποία η Εξουσία κομπάζει,  αν και μας ενδιαφέρει ο πολιτισμός και η τέχνη. Προτιμούμε  ένα «tour» στους δρόμους και στις γειτονιές όπου το ελευθεριακό Α συγκρούεται με τo φασισμό στις διάφορες εκδοχές του, σε κοινοτικές και συνδικαλιστικές συνελεύσεις, σε γειτονιές και εργοστάσια, σε στρατόπεδα μεταναστών. Προτιμούμε να γνωρίσουμε αυτόχθονες λαούς, τις προσπάθειες για την υπεράσπιση της φύσης, τους αγώνες ενάντια στα μεγαπρογράμματα και σε κάθε μορφή επιβολής στο όνομα της «προόδου» και του «πολιτισμού». Προτιμούμε να γνωρίσουμε  όλα όσα είναι η  Ευρώπη των από τα κάτω, αντί για τα «παλάτια» των βασιλιάδων,  τα “malls” και την ευρωπαϊκή ντίσνευλαντ.  Μην απορρίψετε συναυλίες φεστιβάλ, θέατρο, εκθέσεις τέχνης, χορό, και βέβαια, ποδοσφαιρικούς αγώνες (αν και -προειδοποιούμε- μην εκπλαγείτε, αν η ζαπατιστική αντιπροσωπεία πανηγυρίζει για κινήσεις και γκολ χωρίς να νοιάζεται, αν είναι της αντίπαλης της γηπεδούχου ομάδας -μην ανησυχείτε, αρκεί να πείτε στον αφηρημένο ή την αφηρημένη: «αυτοί είναι οι καταραμένοι εχθροί», για να αντικαταστήσει ο εν λόγω και η εν λόγω τις ζητωκραυγές με γιουχαϊσματα.  Φυσικά, το να βρίζεις το διαιτητή είναι το καλύτερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αυτό είναι παγκόσμιο και δεν έχει να κάνει με ποδοσφαιρικές συμπάθειες και αντιπάθειες)
• Προσοχή: στην περίπτωση αθλητικών συναντήσεων γυναικών (ήδη είναι κλεισμένο ένα παιχνίδι γυναικείου ποδοσφαίρου στο Αμβούργο της Γερμανίας) ελπίζουμε η Ευρώπη των από τα κάτω να στηρίξει την ζαπατιστική ομάδα άνευ όρων, μαζικά, ηχηρά, πανηγυρικά και σθεναρά. Αν και στο γήπεδο συνηθίζουμε να χάνουμε, μια ήττα στην εξέδρα θα ήταν θλιβερή. Σκεφτείτε την επιστροφή των συντροφισσών και τ΄ ανέκδοτα τους, όταν δίνουν συνεντεύξεις στις TerciasCompas[1]: υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο «χάσαμε 7-0» και το «ήταν πολύ διασκεδαστικό, φωνάζουν πολύ και κάνουν μπούγιο οι συντρόφισσες εκεί». Σε αυτήν την περίπτωση, αν η Tercia που παίρνει τη συνέντευξη επιμένει να μάθει το τελικό σκορ, το αναμενόμενο είναι η παίκτρια ζαπατίστα ν’ απαντήσει με ένα: «μπας και θυμάμαι;»,  να προχωρήσει στην περιγραφή της εξέδρας, των χρωμάτων, των ήχων της και να κλείσει τη συζήτηση με ένα: « μιλάνε πολύ αλλιώτικα αυτές οι συντρόφισσες, αλλά είναι τόσο χαρούμενες!»
• Αν υπάρχει μετάφραση από τη μια γλώσσα στην άλλη. Δηλαδή, αν θα μεταφράζετε στη γλώσσα σας αυτό που λέμε και, αντίστροφα, αν θα μας μεταφράζετε τα λόγια σας.
• Αν υπάρχει κάποιο είδος πρωτοκόλλου  για την συμμετοχή σε μια δραστηριότητα. Για παράδειγμα: «επίσημη κουκούλα», «σπορ ντύσιμο», «σκαθάρια χωρίς πανοπλία και αιχμηρά όπλα». Ή τέτοια πράγματα που οι άνθρωποι επινοούν για να επιλέγουν, δηλαδή, να αποκλείουν.
• Αν έχετε κάποια απορία. Φυσικά κάτι που να μην είναι μια συνέντευξημεταμφιεσμένη σε απορία ή υπαρξιακά θέματα, προσωπικά ή συλλογικά.
• Αν γνωρίζετε κάποιο άτομο, ομάδα, συλλογικότητα, αυτόχθονα λαό, κίνημα, οργάνωση ή κάτι παρόμοιο με θλιμμένη καρδιά, επειδή δεν πρόλαβε να στείλει πρόσκληση, πείτε του ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Καθώς έφτασαν πολλές, υπερβολικά πολλές (προσκλήσεις), δεν έχουμε προλάβει ως τώρα να τις διαβάσουμε όλες, έτσι λοιπόν μπορούν να προστεθούν μερικές ακόμα χωρίς πρόβλημα. Καταληκτική ημερομηνία: 12 Απριλίου του 2021 στις 24.00 ώρα Μεξικού.
• Για τις ημερομηνίες της επίσκεψης και των δράσεων μην ανησυχείτε (εφόσον δεν είναι πριν από τον Ιούλιο του 2021), γιατί, αν και μπορούμε να μείνουμε μόνο τρεις μήνες στην γεωγραφία της Ευρώπης, μπορούμε να οργανωθούμε και να φτάνουμε διαδοχικά.  Δηλαδή, και για όλο το  δεύτερο εξάμηνο του 2021 ή ακόμα και το 2022.

Σας υπενθυμίζουμε ότι η εμπροσθοφυλακήτης εισβολής θα φτάσει, δια θαλάσσης, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου του 2021 και θα είναι μικρή και συμβολική. Αφού καταληφθεί αυτό το“προγεφύρωμα”,  από την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου θα φτάνουν στη γη της Ευρώπης κατά κύματα, όλο και πιο πολλ@ ζαπατίστας, ανάλογα με τις προσκλήσεις που θα δεχόμαστε και φυσικά ανάλογα με τα χρήματα που θα έχουμε.

Τέλος, επιμένουμε πως, αν και δεν είμαστε κλειστ@ σε μαζικές δράσεις, συγκεντρώσεις, πορείες κτλ. (κάθε άλλο, θεωρούμε ότι κάποιες είναι και θα είναι επιθυμητές και απαραίτητες), ο κύριος σκοπός μας  είναι οι συναντήσεις με άτομα, ομάδες, συλλογικότητες, χωριά, αυτόχθονες λαούς, συνελεύσεις, κινήματα, οργανώσεις. Δηλαδή, εκεί που θα μπορούμε να μιλήσουμε και ν’ ακούσουμε.

Γι’ αυτό σας παρακαλούμε να δώσετε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν τη μορφή συναντήσεων.  Με εσάς και με αυτούς που αγωνίζεστε.

Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ