Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ακούμε διαρκώς πως δεν υπάρχουν πια μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που να εμπνέουν τους λαούς, δίνοντας τους όραμα και πίστη για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ακούμε όμως την εξήγηση για αυτό το φαινόμενο. Είναι άραγε το τρέχον πολιτικό προσωπικό κατώτερο ποιοτικά σε σχέση με εκείνο του παρελθόντος;
Η απάντηση είναι όχι, αλλού πρέπει να αναζητηθεί η αιτία. Η εξήγηση βρίσκεται στην ολοκληρωτική μετατόπιση της εξουσίας από τη σφαίρα της πολιτικής στη σφαίρα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, στις απρόσωπες και ανεξέλεγκτες αγορές που επιβάλλουν το δόγμα της μη εναλλακτικής στην οικονομία, την περιβόητη ΤΙΝΑ που εισήγαγε ως όρο η Μάργκαρετ Θάτσερ, απογυμνώνοντας πλήρως τους πολιτικούς από κάθε εξουσία, υποβαθμίζοντάς τους σε κοινούς πλασιέ και εφαρμοστές, εκτελεστικά όργανα, αυτού του αναπόδραστου, όπως προβάλλεται, μονοδρόμου.
Πραγματικά όμως, τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή που σου προφέρει μονάχα μία και μοναδική επιλογή; Παρατηρούμε στην Ευρώπη και όχι μόνο, πως ό,τι και να ψηφίσουν οι πολίτες η εφαρμοζόμενη στην πράξη πολιτική είναι τα λεγόμενα Οικονομικά της Προσφοράς, αυτά που κοινώς ονομάζονται νεοφιλελευθερισμός, αυτά που επιτάσσουν οι αγορές: πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, εμπορευματοποίηση της παιδείας και της υγείας, αποσάθρωση των δημόσιων δομών κοινωνικής πρόνοιας, ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας με κύριο στόχο τα «φιλέτα» των αγαθών πρώτης ανάγκης όπως η ενέργεια και η ύδρευση, πολιτικές που σύμφωνα με το την ορολογία των δημοσιολογούντων θιασωτών αυτής της μεταδημοκρατίας, ονομάζονται ο αναπόφευκτος δρόμος προς την «ανταγωνιστικότητα», μια έννοια που αν την ερμηνεύσουμε ωμά, βγάζοντας τον εσκεμμένα αόριστο τεχνοκρατικό της μανδύα, μας λέει πως η ευημερία των επενδυτών προηγείται εκείνης των πολιτών, πως η επιχειρηματική κερδοφορία προηγείται των ανθρώπων.
Η Δημοκρατία όμως είναι κενό γράμμα αν δεν μπορεί να επηρεάσει την βάση του κοινωνικού οικοδομήματος, δηλαδή την οικονομία, αν δεν έχει λόγο στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική. Σε αυτό οι θιασώτες της ΤΙΝΑ απαντούν πως οι λαοί, η πλειοψηφία δεν ξέρει και πως η οικονομία, η οικονομική πολιτική πρέπει να αφεθεί στους ειδικούς, τους τεχνοκράτες – γνώστες των απαιτήσεων των αγορών και των επενδυτών. Το παράδοξο είναι πως ακριβώς την ίδια επιχειρηματολογία περιγράφει ο Ηρόδοτος στην Ιστορία των Μηδικών Πολέμων ότι χρησιμοποιούν και ο Μεγαμβύσης, οπαδός της ολιγαρχίας, αλλά και ο Δαρείος, οπαδός της τυραννίας, σε έναν διάλογό τους με τον Οτάνη, που υποστηρίζει τη λαϊκή διακυβέρνηση, την ισονομία όπως μας εξιστορεί ο Ηρόδοτος ότι την ονομάζει, με θέμα το βέλτιστο σύστημα διακυβέρνησης. Και ο Μεγαμβύσης και ο Δαρείος λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα με τους σημερινούς οπαδούς της ΤΙΝΑ: ότι οι πολλοί δεν ξέρουν και οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από τους επαΐοντες.
Τι λέτε, ζούμε στην τυραννία των αγορών; Ζούμε σε μια καπιταλιστική μεταδημοκρατία; Και αν ναι, υπάρχει διέξοδος; Εμείς στο DiEM25 τασσόμαστε με την άποψη του Οτάνη, θεωρούμε ότι υπάρχει επειδή πιστεύουμε στη Δημοκρατία και στη δύναμη του ορθού λόγου που θα θέσει τέρμα στον παραλογισμό, βάζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια πάνω από τα κέρδη.
Οι επτά τομές που προτείνουμε προς άμεση εφαρμογή στη Νέα Συμφωνία για την Ελλάδα, δεν είναι τίποτα άλλο από απότοκο του ορθού λόγου για τα βασικά που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας: από μείωση της φορολογίας μέχρι ίδρυση δημόσιας εταιρείας κόκκινων δανείων έως τη δημιουργία δημόσιου εξωτραπεζικού συστήματος πληρωμών και αναδιάρθρωση του χρέους, πολιτικές που κάθε λογικός δημοκράτης, ανεξαρτήτως ιδεολογικής αφετηρίας, προσυπογράφει. Υπάρχει εναλλακτική στους προβαλλόμενους μονοδρόμους τους. Απαντάμε με Δημοκρατία στην Ολιγαρχία τους, αυτή την μεταμοντέρνα καπιταλιστική μεταδημοκρατία τους.
Θέλεις να ενημερώνεσαι για τις δράσεις του DiEM25-ΜέΡΑ25; Γράψου εδώ
