Çağımız insanlığın büyük çoğunluğunun gereksiz zorluklarla karşılaştığı ve gezegenin ekosisteminin önlenebilir iklim tahribatına uğradığı İkiz Otoriterliğin muzaffer yürüyüşüyle hatırlanacak.

Eric Hobsbawm’ın kısa 20. Yüzyıl olarak tanımladığı bu dar zaman aralığında, Kuruluş güçleri, otoritelerine yönelik meydan okumalarla karşı durmak için birleşti. İnsalık tarihinde Kuruluşun gücü kapitalizm içerisinde sermaye ve emek arasında yeniden dağıtmaya çalışan sosyal demokratlardan; kapitalist olmayan ama merkezi üretim modellerini deneyimleyen Sovyet bağlantılı rejimlere, kendi kendini yönetmeye çalışan Yugoslavya’ya, Afrika ve Asya’daki ulusal kurtuluş hareketlerine ve hatta Batı Almanya gibi yerlerdeki Yeşil Hareket’e kadar dünyayı değiştirmeyi amaçlayan yenilikçi fikirlerle yüzleşmek zorunda kaldığı eşine sık rastlanmayan bir dönemdi.

İşte o zamanlarda, Kuruluş, tüm bu ilerici meydan okumalara karşı birleşmişti. Lyndon B. Johnson yönetimi sırasında Amerika Birleşik Devletleri tarafından kışkırtılan sağcı bir faşist diktatörlükte büyüdüm – iç siyasete gelince en ilerici yönetimlerden biri idi; yine de Yunanistan’daki faşistleri desteklemekten veya Vietnam’a halı bombası atmaktan çekinmedi. 1960’larda LBJ yönetiminden, şimdi Liberal Düzen olarak adlandırdığımız şeyin, sözde Batı Yaşam Tarzı’nı desteklemek için faşistleri ve yerel zorbaları özgürce kullandığına dair tarihsel gerçeğin bir hatırlatıcısı olarak söz ediyorum. Bugünlerde New York Times’ın her sayfasında görülebilen sağ popülizmin korkusu ve nefreti, o zamanlarda yoktu. O zamanlar, New York Times ve Liberal Kuruluşun diğer organları ilericileri  özgürlük ve demokrasinin düşmanları olarak  tasvir ettiler – asla Papadopoulos veya Pinochet canavarları olarak değil.

Batı finansal sisteminin çöktüğü 2008 yılından sonra işler değişti. Neoliberalizmin ideolojik kisvesi altında yirmi beş yıllık finansallaşmanın ardından, küresel kapitalizm neredeyse diz çöktüren 1929 benzeri bir spazm yaşadı. İlk tepki, merkez bankalarının matbaalarını kullanmak, aynı zamanda finansal kurumları ve piyasaları yeniden dalgalandırmak için banka zararlarını çalışan ve orta sınıflara (kurtarma kredileri yoluyla) aktarmaktı. İktisadileştirilmiş azınlık için sosyalizm ve kitleler için katı kemer sıkma politikalarının bu kombinasyonu iki şey yaptı.

Birincisi, küresel olarak gerçek yatırımı bastırdı (firmalar kitlelerin yeni mal ve hizmetlere harcayacak çok az şeyi olduğunu görebildiğinden), böylece (a) gerçek yatırım ile (b) mevcut nakit ve tasarruflar arasında (hükümet tarafından büyük ölçüde artırılan para basımı) devasa bir boşluk yarattı. Sonuç birçokları için hoşnutsuzluk ve çok az kişi için de muazzam zenginlikler oldu.

İkincisi, başlangıçta (İspanya’daki Indignados‘tan ve Yunanistan’daki Aganaktismeni‘den Occupy Wall Street hareketine ve Latin Amerika’daki çeşitli sol kanat baskılarına kadar) ilerici ayaklanmalara yol açtı, ancak bunlar da Kuruluş tarafından doğrudan ( Örneğin, 2015’te Yunan Baharı’nın ezilmesi) veya dolaylı olarak küresel kapitalizmin durgunluğu (örneğin, küresel tasarruflar ile küresel yatırım arasındaki dengesizlik nedeniyle Çin’in ihracat talebinin düşmesi nedeniyle solcu Latin Amerika hükümetlerinin güçlerini kaybetmeleri).

İlerici nedenler birer birer ortadan kaldırılırken, kitlelerin hoşnutsuzluğu siyasi bir ifade bulmalıydı. İşte o zamanda, savaşın ortalarından beri görülmeyen bir fenomen gözlemlendi. En zayıflara bakacaklarını ve onlara yeniden İtalyan olmaktan gurur duyacaklarını vaat eden Mussolini’nin yükselişini taklit ederek, Milliyetçi Enternasyonal’in Yükselişine tanık olduk. Brexit’in sağcı ifadesi (“Ülkemizi geri istiyoruz, Ulusal Sağlık Hizmeti için daha da fazla para istiyoruz”) Donald Trump (“Wall Street ve Liberal Kuruluş’un geride bıraktıklarıyla ilgileneceğim”), Bolsonaro, Modi, Le Pen, Salvini, Orban vb.

Böylece, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana ilk kez, büyük siyasi çatışma, Kuruluş ile çeşitli İlericiler arasında değil, Kuruluşun farklı bölümleri arasındaydı: Biri Liberal Demokrasinin ateşli yandaşları, diğeri ise İlliberal Demokrasinin temsilcileri olarak ortaya çıkıyorlardı.

Elbette, Liberal Kuruluş ile Milliyetçi Enternasyonal arasındaki bu çatışma tamamen aldatıcıydı. Macron, onsuz asla başkan olamayacağı Le Pen’e ihtiyaç duyuyordu. Ve Le Pen’in de kendi kampanyasını besleyecek hoşnutsuzluğu yaratacak Macron’un ve Liberal Kuruluş’un kemer sıkma politikalarına ihtiyacı vardı.

Yine de, Liberal Kuruluş ve Milliyetçi Enternasyonal’in gerçekte suç ortağı olması, aralarındaki kültürel ve kişisel çatışmanın gerçek olmadığı anlamına gelmez. Aralarında gerçek bir politika farkı olmamasına rağmen çatışmalarının gerçekliği (örneğin, Trump yönetimi aynı Wall Street personelini George W. Bush ve hatta Hillary Clinton’ın desteklediği vergi indirimleri için kullandı), otoriteciliğin (Liberal Kuruluş ve Milliyetçi Enternasyonal) çatışan varyantlarının neden olduğu kakofoni yüzünden İlericiler için duyulmayı neredeyse imkansız hale getirdi.

İşte bu yüzden bir İlerici Enternasyonal‘e ihtiyacımız var: Çünkü İkiz Otoriterliğin iki türü – Liberal Kuruluş ve Milliyetçi Enternasyonal – arasındaki sahte karşıtlık insanlığı, bizleri yaşam beklentilerini yok eden ve iklim değişikliğini sona erdirme fırsatlarını boşa harcayan olağan iş gündemine hapsederek tehdit ediyor.

Ruhlarımızı karartan ve gençliğimizin geleceğini ipotek ettiren İkiz Otoriterliğin bu mutlak gücüne nasıl son verebiliriz? Yunanistan’da halk için kemer sıkma politikalarına ve oligarşi için kurtarma paketlerine karşı gelecek vaat eden ilerici bir isyanın gerçekleştiği Temmuz 2015’teki yenilgilerimize bakın. Ya da Jeremy Corbyn ve Bernie Sanders’ın kendi partileri içinde başarılı bir şekilde kuyularının kazılması. Brezilya, Bolivya ve Ekvador’daki popüler ilerici liderlerin siyasi rekabetten nasıl çıkarıldığına bir bakın. Afrika veya Hindistan’daki sayısız topluluğun kendi kaderini tayin için cesur mücadelelerine nasıl bir sessizlik perdesinin çekildiğine bir bakın. Bu çok sayıdaki yenilgiye dikkatlice bakın ve bence onları tek bir şeyin engelleyebileceğini kabul edeceksiniz: (Liberal Kuruluşun) Davos International’una ve (itaatsiz yabancı düşmanı sağın) Milliyetçi Enternasyonal’ine karşı koyacak İlerici Enternasyonal.

Dostlar; İlericilerin, enternasyonalizm için olağanüstü kapasitelerini defalarca kanıtlamış olan bankerleri ve faşistleri taklit etme zamanı gelmedi mi? Sınırları aşarak ortak bir gündemde birleşmek, ortak bir anlatı oluşturmak, kapasitemizi aynı gündemin hizmetine sokmak için, gezegeni kurtarmak için ortak bir yatırım planı uygulayanlar lehine onların örneklerini takip etmenin zamanı değil mi?

Sanırım bu sefer o an geldi. Şimdi, ya etkili, başarılı bir İlerici Enternasyonal (İE) oluşturduğumuz ya da insanlığın halklara ve gezegene hizmet etmekteki başarısızlığının suçunu paylaştığımız an olacaktır.

Ortak Program, Alışılmadık Toplu Eylem Planı

Ama bir İE’ı ne zorunlu kılıyor? Birçoğunuzun sorusunu duyar gibiyim. “Pratikte bu ne anlama geliyor?” Böyle büyük bir proje kimsenin şablonuna dayanamaz, organik olarak ve fikirlerin kitle kaynaklı kullanımı yoluyla inşa edilmiş olmalı, bir şey çok açık – en azından benim için: PI, Dünya Sosyal Forumu gibi çabaları ya da on yıl önce İspanya’da, Atina’da, Londra’da, NYC’de toplandığımız meydanlardaki parlak açık tartışma formatını taklit ederse başarılı olamaz. İlericileri bir araya getirmeye yönelik, önceki girişimlerde eksik olan bir şeye ihtiyacımız var: Bir Ortak Program ve bir Kolektif Eylem Planı.

Bankerlerin ve faşistlerin enternasyonalizminin karşısında ilerici bir enternasyonalizmle durmaktan yana konuşmuştum. Faşistler ve bankacılar, unutmayalım, ortak bir programa sahipler. İster Şili’deki bir banker ile ister İsviçre’deki bir banker ile konuşun, aynı hikayeyi duyacaksınız: Finans mühendisliği ihtiyacımız olan her şeye yatırım yapmak için gerekli sermayeyi nasıl sağlar, neden özelleştirme sadece aptalların tartıştığı bir zorunluluktur, yatırımcılara yerel yasama organlarına ve mahkemelere karşı açıklık sunma ihtiyacı vs. Benzer şekilde, Milliyetçi Enternasyonal’in bir üyesiyle her konuştuğunuzda, aynı hikayeyi duyacaksınız: Egemen demokrasiler için elektrikli sınır çitleri neden gerekli, göçmen emeğin yanı sıra uluslararası Yahudi / İslamcılar tarafından kültürümüze ve sosyal refah sistemimize yönelik tehditler, yerelin ardından bakmanın öneminin pek sadık olmayanlar ile değerli vatandaşların hayatlarını zorlaştırması vb. Demek istediğim şu: İlerleyenlerin de ortak bir programa ihtiyacı var. Ayrıca dünya çapında tek bir hümanist sesle konuşmalıyız.

Elbette konuşmak, eylemle desteklenmiyorsa değersizdir. Liberal Kuruluşun böyle bir derdi yok. Neredeyse her yerde hükümetteler ve gerçek hükümette olmasalar bile, kesinlikle iktidardalar. Politikacıları, bürokratları ve bankerleri Ortak Programlarını tanıtacak şekilde günün her dakikasında, her zaman ve tutarlı bir şekilde dünyaya etki ediyor. Milliyetçi Enternasyonal da dünya üzerinde hareket ediyor. İster Portland veya Pire sokaklarındaki şiddet yoluyla, ister Trump, Bolsonaro ve Modi’nin politikaları yoluyla, bunlar insanı sevmeyen, yabancı düşmanı, gerici Ortak Gündemleriyle tam bir uyum içinde olan bir dizi eylemden asla eksik olmazlar. Bu konuda da onları taklit etmemiz gerekiyor: Toplu Eylemlerimizi küresel, iyi planlanmış bir seferberliğin parçası olarak yerel toplulukları savunmak için planlamalı ve gerçekleştirmeliyiz.

Özetle, İE’in geçmişte hiç geliştirmediğimiz iki şeye ihtiyacı var: Küresel bir kampanyanın parçası ve yerel müdahalelere izin veren kısmı olan Ortak Program ve Yaygın Olmayan Toplu Eylem Planı.

Etkin Bir Küresel Dayanışmaya Doğru

Hangi Toplu Eylem Planını öngörmeliyiz?

Pandemi sırasındaki çalışma koşullarını protesto etmek için şirketin Staten Island tesisinde grev eylemi düzenlemeye cesaret eden Amazon çalışanı  Chris Smalls‘u hatırlıyor musunuz? Amazon’un ultra zengin ve son derece güçlü yöneticilerinin, kendisini kovduktan sonra, davasını baltalamak için karakter suikastını planlayan uzun bir telekonferans yaptığı ortaya çıkınca bir anda şöhrete kavuştu. Chris’in savunmasında önemli sayıda tanınmış kişi konuşmuş olsa da, kızgınlığın hiçbir etkisi olmadı. Amazon, 2020 karantinasından her zamankinden daha zengin, daha güçlü ve daha etkili çıktı. Chris’e gelince, beş dakikalık şöhreti tükendiğinde, kovulmuş ve üstüne çamur atılmış halde kaldı. İE’nın bir fark yaratması için ve Chris’i savunma adına New York Times’a ateşli mektuplar göndermesinden öte daha ne gerekir? İE’in o zamanlar aktif olduğunu ve dünyanın dört bir yanından insanları bir Eylemsizlik Günü’ne katılmaya çağırabileceğimizi varsayalım – bu, Chris Smalls’u desteklemek için Amazon’un web sitesini ziyaret etmediğimiz özel bir gün. Bir web sitesini bir gün ziyaret etmemek insanlara – hatta sıkı Amazon kullanıcılarına – hiçbir şeye mal olmaz, ancak Amazon gibi şirketler için büyük maliyetlere dönüşebilir. Bu bir başlangıç olabilir: İşçileri yerel olarak kötüye kullanan çok uluslu şirketleri belirlemek ve onları küresel olarak hedeflemek, katılımcıların maliyeti ile hedeflenen firmaların maliyetleri arasındaki büyük eşitsizliği kullanmak. Ardından, ikinci bir aşamada, bu tüketici Hareketsiz Günler’i, şirketi ve bağlı kuruluşlarını hedefleyen yerel düzeydeki işçi sendikası Eylem Günleri ile birleştirebiliriz. Yerel İşçileri veya Toplulukları Desteklemede böyle bir Küresel Eylem olasılığı, inanıyorum ki uçsuz bucaksız bir kapsama sahiptir. Bazı becerikli iletişim ve planlamalar ile, dünyanın dört bir yanındaki insanların dünyayı daha özgür ve daha adil bir yer haline getirmeye yardımcı oldukları hissine kapılabilecekleri popüler bir yol haline gelebilir.

Ortak Planımız neye benzemeli?

Ortak Bir Programa Doğru – Uluslararası Yeşil Yeni Anlaşma

İyi haber şu ki yararlanabilecek birçok farklı Yeşil Yeni Düzen teklifimiz var. Bununla birlikte, her biri faydalı fikirler içerirken, yerel olarak desteklenebilen ve her yerde uygulanabilen uluslararası koordineli plan halinde kapsayıcı bir tutarlılık içinde sentezlenmeleri gerekir. Böyle bir itici güçü kazanmak için plan üç soruyu yanıtlamalıdır. Ne yapılmalı? Nasıl ödeyeceğiz? Kim yapacak?

Ne yapmamız gerektiğini biliyoruz. Enerji üretimi, fosil yakıtlardan yenilenebilir enerjilere, öncelikle rüzgar ve güneşe büyük ölçüde kaymalıdır. Kara taşımacılığı elektrikli hale getirilmeli, hava taşımacılığı ve nakliye yeni sıfır karbonlu yakıtlara (örneğin hidrojen) dönmelidir. Organik bitki mahsullerine daha fazla önem vererek et üretiminin önemli ölçüde azaltılması gerekmektedir. Fiziksel büyümenin katı sınırları (toksinlerden çimentoya) çok önemlidir.

Tüm bunların yıllık en az 8 trilyon dolara mal olacağını da biliyoruz. Ek olarak çeşitli işleri koordine edecek ve maliyetleri ile faydaları küresel Kuzey ile küresel Güney arasında dağıtacak sıfırdan kurumlar oluşturmamız gerekiyor. Görev muazzam görünüyor. Mütevazı Paris Anlaşmasının bile paramparça olduğu bir dünyada, umutsuzluğa teslim olmak son derece kolaydır.

İşte tam da bu yüzden dünya ölçeğinde bir Yeni Düzen anlatısına ihtiyacımız var. Franklin D. Roosevelt’in orijinal Yeni Düzeni başarılı oldu
çünkü gazap üzümlerinin olgunlaşmaya başladığı ve bağbozumu için ağırlaştığı  bir zamanda denk geldi. Müstesna başarısı, pes etmiş insanlara hitap etmek ve onlara şaşırtıcı bir şekilde bir alternatif olduğu umudu aşılamaktı. Boştaki kaynakları kamu hizmetine zorlamanın yolları vardır. Yeni Düzen’in başarısı, cesareti kırılmış kişilere anlamlı gelen ve girişimciye fırsat sunan bir plan sunmaktı; insanların çoğunluğunun kendi koşullarını değerlendirdiği çerçeveyi değiştiren bir plan.

Finansman ve dağıtımla ilgili temel sorular da bu yeni çerçeve aracılığıyla yanıtlanabilir. Yıllık ihtiyacımız olan 8 trilyon dolar hem kamu hem de özel kaynaklardan finanse edilmek zorunda kalacak. Orijinal Yeni Düzen’de olduğu gibi, kamu maliyesi, ulusötesi tahvil araçlarını ve gelirden bağımsız karbon vergilerini içermelidir – böylece dizel vergilendirilmesinden elde edilen para, dizel arabalara güvenen en yoksul vatandaşlara onları genel anlamda desteklemek ve aynı zamanda elektrikli araba almalarını sağlamak için iade edilebilir.

Çok uluslu şirketlere küresel asgari etkin kurumlar vergisi oranını örneğin %25 olarak uygulasak, daha sonra satışların coğrafi dağılımını dikkate alan basit bir formül temelinde yeniden dağıtılsa, bu vergi kaçırmaya çok ciddi bir darbe olacaktır. Bu kaynakları yeşil yatırımlara dönüştürmek için, yetmiş beş yıl önce, Avrupa’da Marshall Planı tarafından finanse edilen çalışmaları yöneten orijinal OEEC’nin (Organisation for European Economic Co-operation) adaşı olan yeni bir Acil Çevre İşbirliği Teşkilatını (Organisation for Emergency Environmental Cooperation) – veya OECC önerebiliriz. 1950’lerden temel bir fark, bugünün görevinin sadece yeniden inşa etmek değil, yeni sıfır emisyonlu teknolojiler geliştirmek olmasıdır. Gerekli araştırma ve geliştirmeyi hiçbir ülke tek başına finanse edemez. Bu nedenle OEEC, uluslararası bilim camiasının beyin gücünü Yeşil Manhattan Projesi gibi bir havuzda toplayacaktı – yalnızca kitlesel katliam yerine yok oluşu sona erdirmeyi amaçlayan bir projede. Daha da iddialı bir şekilde, İE, John Maynard Keynes’in 1944’teki Bretton Woods konferansında önerdiği türde bir Uluslarası Parasal Takas Ofisi önerebilir, buna sermaye hareketleri üzerinde iyi tasarlanmış kısıtlamalar da dahildir. Ücretlerin, ticaretin ve finansmanın gezegensel ölçekte yeniden dengelenmesiyle, hem istemsiz göç hem de istemsiz işsizlik gerileyecek ve böylece gezegen etrafında özgürce hareket etme insan hakkı üzerindeki ahlaki paniği sona erdirecektir.

Örgüt

Ortak Gündem ve Ortak Toplu Eylem Planına duyulan ihtiyaç, İE’nin uluslararası bir organizasyona sahip olması gerektiği anlamına gelir. Hepimiz için en büyük soru şudur: Bu temel organizasyonu, olağan organizasyonel tuzaklara düşmeden nasıl yaratabiliriz; Örneğin. bürokrasi, dışlama, güç oyunları?

Bu, İE Konseyi üyelerinin ele alması gereken zor bir sorudur – cevabımın olmadığı bir soru. Ancak, bu noktada bir cevaba sahip olmamak iyi bir şey çünkü bu birlikte keşfetmemiz gereken bir cevap. Ancak, bu noktada bir cevaba sahip olmamak iyi bir şey çünkü bu birlikte bulmamız gereken bir cevap.

Bu noktada vurgulamak istediğim tek nokta, bu soruyu cevaplamanın ve etkili bir organizasyon kurmanın zorluğunun ilerlememek için bir mazeret olmamasıdır. Bankerler ve faşistler cevapları buldular. Hiyerarşileri, bürokrasileri ve paternalizmin tecavüzlerini reddeden ilericiler olarak bu soruya cevap bulmanın daha zor olduğu kabul etmekle birlikte yine de onları bulmak görevimiz.

Uluslararası bir Yeşil Yeni Anlaşma gerekli ama yeterli değil: İE kapitalizmin ötesine bakmalı

Arkadaşlar, Bazıları Yeşil Yeni Düzen zamanının gelip geçtiğini söylüyor. Artık çok geç. Bu kapitalizm uygarlaştırılamaz, evcilleştirilemez veya insanlığın hayatta kalmasıyla uyumlu hale getirilemez. En azından kısmen onlarla aynı fikirde olduğumu itiraf etmeliyim. Uluslararası bir Yeşil Yeni Anlaşma gerekli, bu konuda hiç şüphem yok. Ama bunun yeterli olduğuna inanmıyorum.

İngiliz ekonomisinin şimdiye kadarki en büyük düşüşünü yaşadığına dair haberlerin çıktığı gün olan 12 Ağustos 2020’de olanları düşünün. Londra Borsası % 2’den fazla yükseldi! Şimdiye kadar buna benzer bir şey olmamıştı. Amerika Birleşik Devletleri’nde Wall Street’te de benzer gelişmeler yaşandı. Benim yorumuma göre, COVID-19, 2008’den beri hükümetlerin ve merkez bankalarının şirketleri ve finans kurumlarını zombileştirdiği devasa balonla karşılaştığında, finansal piyasalar nihayet altta yatan kapitalist ekonomiden kapitalizmin gizlice korkunç bir kapitalizm sonrasına dönüşmesine neden olacak şekilde ayrıldı – elbette bir zamanlar sosyalistleri ikna eden postkapitalizm gibi değil.

İE’ımızın, kapitalizmin sadece sona erdirilmeye değer olduğunu değil, daha acil bir şekilde, kapitalizmin kendisini zaten zayıflattığı ihtimalini ciddiye alması gerekiyor. Bu konuda haklıysam, kapitalizmi yeniden biçimlendirme ya da uygarlaştırma ümitleri besleyen İE üyeleri bile, İE’nin kapitalizmin ötesine bakma, hatta kapitalizm sonrası bir uygarlık için planlama yapma görevi olacağı ihtimalini dikkate almalıdır.

Postkapitalizme göz atış

Bu an Postkapitalizm için plan yapmanın ne anı ne de yeri olsa da, kapitalizm sonrası bir dünyanın nasıl olabileceğini hayal etmek yararlıdır. Gerçekçi Uluslararası Yeşil Yeni Anlaşmamıza karışan böyle bir tefekkür kapasitesi olmadan, İE; ya umut desteğine ihtiyaç duyan yaşlılara ya da uğruna savaşmaya değer bir vizyon arayan genç nesillere ilham veremeyecektir.

Daha bu hafta yayımlanan Another Now adlı bir kitapta, kendi neslimin tarihin bize sunduğu her bir önemli anı kaçırmadığını hayal etmeye çalışıyorum. Ya postkapitalist bir ekonomik demokrasiye yol açan barışçıl bir yüksek teknoloji devrimi gerçekleştirmek için 2008 anını yakalamış olsaydık? Nasıl bir şey olurdu?

Arzu edilir olması adına, mallar ve hizmetler için pazarlar bulunacaktı,- bürokratların en çirkinine keyfi iktidar bahşeden Sovyet tipi bir rasyonlama sistemi -çünkü buna alternatif kelimeler çok kasvetli.  Ancak krize dayanıklı olmak için, piyasa sosyalizminin öne çıkaramayacağı bir pazar var: İş gücü piyasası. Neden? Çünkü, emek zamanı bir kiralama bedeli olduğunda, piyasa mekanizması işin her yönünü metalaştırırken (ve Facebook Çağında, boş zamanımızda bile) onu amansızca aşağı iter. Sistemin bunu yapmadaki başarısı ne kadar büyükse, ürettiği her birim çıktı için değişim değeri o kadar az, ortalama kar oranı o kadar düşük ve nihayetinde bir sonraki sistem krizine o kadar yakın olur.

Gelişmiş bir ekonomi işgücü piyasaları olmadan işleyebilir mi? Tabii ki işleyebilir. Bir çalışan – bir pay – bir oy ilkesini düşünün. Şirketler hukukunu, her çalışanı, ticarete konu olmayan bir kişi-bir-hisse-bir oy vererek eşit bir ortak (eşit olarak ödenmemiş olsa da) haline getirecek şekilde değiştirmek, bugün 19. yüzyılda genel oy hakkı kadar hayal edilemeyecek kadar radikaldir.

Erken dönem anarko-sendikalistlerin öne sürdüğü bir fikir olan; çalışan-ortaklara şirketin genel kurullarında oy kullanma hakkı tanınması ile ücretler ve karlar arasındaki ayrım ortadan kaldırılır ve sonunda demokrasi yeni dijital işbirliği araçlarıyla iş yerine girer – aksi takdirde demokratik olarak yönetilen kurumsal-sendikalist bir firmanın beklentilerini engelleyecek tüm verimsizlikleri ortadan kaldırmak için hazır bekleyecek şekilde. Firmaların demokratikleşmesinin yanı sıra, hisse senedi piyasalarının yok olmasına neden olacak,  birleşme ve devralmaları finanse etmek için devasa borç ihtiyacını ortadan kaldıracaktır.

Şimdiden bazı Merkez Bankaları, her erişkin ücretsiz bir banka hesabı sağlamayı düşünüyor. Bu, hisse senedi piyasalarının olmadığı bir toplumda devam ederse, neden özel bir bankada hesap açmak isteyesiniz? Hisse senedi piyasaları ve kişisel bankacılık ile bağlantılı borç kaldıracı ortadan kalktığında, ticari bankacılık da ortadan kalkar. Goldman Sachs ve benzerleri, onları yasaklamaya bile gerek kalmadan kaybolurlar.

Ya bu fikri daha da ileri götürürsek, Merkez Bankası’nın bu tür her bir hesaba sabit bir aylık maaş (evrensel bir temel temettü) vermesini önersek. Herkes merkez bankası hesabını yurtiçi ödemeleri yapmak için kullanacağından, merkez bankası tarafından basılan paranın çoğu, hesabına aktarılacaktır. Ek olarak, merkez bankası tüm yeni doğanlara büyüdüklerinde kullanılmak üzere bir güven fonu verebilir.

Böylece, kişiler iki tür gelir elde ederler: Merkez bankası hesaplarına yatırılan temettüler. Ve kurumsal sendikalist bir şirkette çalışmaktan elde edilen kazanç. Vergilendirilmesine gerek yoktur – gelir ve satış vergilerinin (KDV) sonu. Bunun yerine, bu tür bir hükümeti üç tür vergi finanse eder: Kurumsal sendikalist firmaların ham gelirleri üzerinden % 5 vergi. Bir karbon vergisi. Ve zaman sınırlı kullanım için (tamamı topluluğa ait olan) özel arazi kiralamasından elde edilen gelir.

Bu ilke benimsendikten sonra, bir pazar-sosyalist planı neredeyse kendi kendini yazacaktır. Kurumsal güçten kurtulan, refah devletinin muhtaçlara empoze ettiği hakaretten kurtulan ve kar-ücret çekişmesinin zorbalığından kurtulan kişiler ve topluluklar, yeteneklerini ve yaratıcılıklarını kullanmanın yeni yollarını hayal etmeye başlayabilirler. 

Sonuç

Arkadaşlar, tarihteki şu an için bir İlerici Enternasyonal‘in gerekliliğinin nedenlerini ana hatlarıyla belirtmeye çalıştım. Geleceği mahveden İkiz Otoriterliklere karşı savaşmak gibi zahmetli bir görevle karşı karşıya olduğumuzda şunlara ihtiyacımız var: Dünya çapında ne yapılması gerektiğine dair ortak bir plan. Ortak planımızı uygulamada dünyanın dört bir yanındaki ilericilere güç vermek için ortak bir kampanya çerçevesi. Kampanyalarımızı koordine edecek ortak bir uluslararası organizasyon. Ve son olarak, kapitalizmi birlikte tasavvur etmek için ortak bir irade. İlerici Enternasyonal’ımız, bu zorluğun üstesinden gelmek için eşsiz bir fırsattır. Dünya çapında. Birlikte!

Bu, 18 Eylül 2020 tarihindeki İlerici Enternasyonal Açılış Zirvesi başlangıç konuşmasıdır.

Buradan İlerici Enternasyonal hakkında daha fazlası bulunabilir.  İlerici Enternasyonal’i Facebook, Twitter, Instagram‘dan takip edebilirsiniz.

DiEM25'in etkinliklerinden haberdar olmak istiyor musunuz? Buraya tıklayarak üye olun