Ήταν αναπόφευκτο. Ο εγκλεισμός 12.000 ανθρώπων σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρητικότητας 1200, θα οδηγούσε νομοτελειακά σε τραγωδία.

Πόσο μάλιστα εν μέσω πανδημίας.

Κλειδωμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες σε στρατόπεδο όπου είναι αδύνατη ακόμα και η πιο στοιχειώδης «κοινωνική απόσταση», η είδηση ότι υπήρξαν δεκάδες κρούσματα έφερε την εξέγερση.

Ας σκεφτούμε ψύχραιμα, ως άνθρωποι ικανοί να μπουν στην θέση του άλλου: Αν είμασταν εμείς και τα παιδιά μας κλειδωμένοι σε ένα τέτοιο στρατόπεδο, ο ένας πάνω στον άλλον, και μας κλείδωναν μέσα αφήνοντάς εμάς και τα παιδιά μας στην τύχη μας, δεν θα ψάχναμε να βρούμε, απελπισμένα, τρόπο να βγούμε; Κάποιοι από τους πρόσφυγες θεώρησαν ότι ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να ανοίξουν τις πόρτες του στρατόπεδου συγκέντρωσής τους ήταν να βάλουν φωτιά.

Τώρα, η Μόρια τελείωσε. Μπορεί το άμεσο πρόβλημα να είναι τεράστιο, με 12.000 ψυχές να μην έχουν ούτε καν σκηνή ή κοντέινερ. Όμως, τουλάχιστον, οι αρχές αναγκάζονται να κάνουν κάτι.

Η Μόρια είναι μια ντροπή για την Ε.Ε. Είναι μια διαρκής καταδίκη των ελληνικών κυβερνήσεων που τη χτίσανε και την μετατρέψανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και είναι μια καταδίκη της Άνγκελα Μέρκελ και των μισανθρωπικών συμφωνιών της με τον Ερντογάν που εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες.

Όλοι οι Ευρωπαίοι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, νιώθοντας ντροπή για αυτό που γινόταν τόσο καιρό στη Μόρια στο όνομά μας. Αντί για ξενοφοβικές αντιδράσεις, καλούμαστε να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να αλλάξουν ρότα. Τουλάχιστον η φωτιά αυτή μας έδωσε την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τι κάνουμε, να αλλάξουμε πολιτική.

Το ελληνικό κοινοβουλευτικό κόμμα του DiEM25, το ΜέΡΑ25, καταθέτει εδώ και χρόνια συγκεκριμένες προτάσεις. Αργότερα, σήμερα, το ΜέΡΑ25 θα τις επικαιροποιήσει με σχετικό δελτίο τύπου. Η λογική μας είναι όμως καθαρή και απλή: Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να ξηλωθούν τα εσωτερικά σύνορα εντός της Ελλάδας, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να καθιερωθεί ξανά η ελευθερία μετακίνησης των προσφύγων από τα νησιά στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα.