Δύο περιστατικά των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι ο φασισμός που βρίσκεται στριμωγμένος γίνεται επικίνδυνος και απαιτείται εγρήγορση από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες.

Το ένα ήταν η επίθεση μελών της Χρυσής Αυγής στη δικηγόρο της Πολιτικής Αγωγής Ευγενία Κουνιάκη έξω από το Εφετείο και μπροστά στα μάτια των αστυνομικών.Την ώρα μάλιστα που διεξάγεται η δίκη της ναζιστικής συμμορίας και οι βουλευτές και τα μέλη της την εγκαταλείπουν μπροστά στην προοπτική της φυλάκισης, το μόνο που τους μένει είναι η ωμή βία με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους δικηγόρους της Πολιτικής Αγωγής, οι οποίοι με την παραδειγματική τους συνέπεια και υπευθυνότητα ουσιαστικά δρουν ως συνήγοροι της δημοκρατικής κοινωνίας. Δεν πρέπει λοιπόν σε καμία περίπτωση να μένουν απροστάτευτοι και η αστυνομία να δείχνει ανοχή στους επιτιθέμενους χρυσαυγίτες.

Το άλλο περιστατικό είναι ακόμα πιο εξοργιστικό καθώς θύμα ήταν ένα 11χρονο παιδί (!) ο Αμίρ. Ο Αμίρ πρώτα έπεσε θύμα διάκρισης από τη διεύθυνση του σχολείου του που του αφαίρεσε προσχηματικά το δικαίωμα να είναι σημαιοφόρος όπως προέκυψε μετά την κλήρωση. (Αν και το όλο ζήτημα των παρελάσεων σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι για πολλούς τουλάχιστον αμφιλεγόμενο, από τη στιγμή που αυτές υπάρχουν ,και για ένα εντεκάχρονο παιδί θεωρείται τιμή να κρατήσει τη σημαία, δεν πρέπει αυτή η τιμή να αφαιρείται αυθαίρετα).

Όμως για τον Αμίρ, τα πράγματα από άσχημα που ήταν έγιναν φριχτά με την επίθεση που δέχτηκε στο σπίτι του με πέτρες και μπουκάλια από μια ρατσιστική συμμορία, η οποία μάλιστα του άφησε και μηνύματα όπως “φύγε ,πήγαινε στο χωριό σου”.

Τα δύο αυτά περιστατικά λοιπόν, όχι μόνο δείχνουν την εγρήγορση που απαιτείται από τους δημοκρατικούς πολίτες, αλλά φωτίζουν και τις ευθύνες που έχει το πολιτικό κατεστημένο για την κατάσταση. Όταν η ρητορική του φασισμού επηρεάζει και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, όταν η αστυνομία επιδεικνύει ανοχή στη διείσδυση φασιστικών θυλάκων εντός της, τότε το έδαφος γίνεται εύφορο για ιδέες και πρακτικές που επιτίθενται στην ίδια την κοινωνία και ειδικά στα πιο αδύναμα μέλη της. Αυτή όμως δεν είναι η Ελλάδα, ούτε η Ευρώπη που θέλουμε να ζήσουμε. Ο αγώνας για τον εκδημοκρατισμό είναι αυτό που χρειάζεται για να εξαλειφθεί ο φασισμός και ο ρατσισμός. Η συμμετοχή όλων μας είναι απαραίτητη σε αυτό τον αγώνα.