Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια η ηγεσία της Ε.Ε. δείχνει με το δάχτυλο τις ακραίες θέσεις ενός λαϊκιστή όπως ο Τραμπ η η Λεπέν όχι για να τις στηλιτεύσει πραγματικά, αλλά για να κρύψει τις δικές της αδυναμίες στην αντιμετώπιση των ζητημάτων. Πρόσφατο παράδειγμα η απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού. Ενώ η εξόφθαλμα αντιπεριβαλλοντική θεώρηση του Τραμπ μας βρίσκει προφανώς αντίθετους, δεν μπορούμε και να χειροκροτήσουμε την ευρωπαϊκή ηγεσία ως υπερασπιστές του περιβάλλοντος. Αυτοί που έφεραν στην Ευρώπη μια συμφωνία όπως η CETA δεν μπορούν να έχουν αυτή τη φιλοδοξία.

Οι μεγάλοι ρυπαντές πολλές φορές έιναι πολυεθνικοί όμιλοι των οποίων η αναζήτηση διαρκούς κερδοφορίας πολλές φορές τους φέρνει σε αντίθεση με τα κανονιστικά πλαίσια που πρέπει να θέτει ένα κράτος προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Με τη συμφωνία CETA δίνεται η δυνατότητα στις πολυεθνικές να προσβάλλουν σε ειδικά διαιτητικά δικαστήρια τις αποφάσεις εκλεγμένων κυβερνήσεων οι οποίες μπορεί να θέτουν περιορισμούς στη λειτουργία των εταιρειών προς όφελος του περιβάλλοντος. Έτσι ουσιαστικά η δημοκρατική βούληση των πολιτών καταργείται από την πίσω πόρτα και η προστασία του περιβάλλοντος δέχεται ένα ακόμα καίριο πλήγμα.

Όμως αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση που η ηγεσία της ΕΕ ανοίγει το δρόμο σε πολιτικές που θεωρητικά τη βρίσκουν αντίθετη. Η χώρα μας δυστυχώς έχει το θλιβερό προνόμιο του να ζει τα τελευταία χρόνια σε ένα καθεστώς εξαίρεσης. Η μετατροπή της Ελλάδας σε μια αποικία χρέους έχει επιφέρει αλλαγές και στην πολιτική όσον αφορά το περιβάλλον. Στις Σκουριές της Χαλκιδικής συντελείται ένα περιβαλλοντικό έγκλημα και οι κυβερνήσεις, καθώς και η ευρωπαϊκή ηγεσία, κάνουν τα στραβά μάτια όταν δε διευκολύνουν ενεργά αυτή την κατάσταση. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και του υδροφόρου ορίζοντα βρίσκουν αντίθετη όλη την τοπική κοινωνία που αγωνίζεται σκληρά. Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί όμως, με ευθύνη των κυβερνήσεων, είναι ότι ”νόμος είναι το δίκιο της εταιρείας” κι έτσι έχουμε φτάσει και σε αποφάσεις δικαστηρίων που έχουν προκαλέσει την κατακραυγή όλων, όπως η καταδίκη ενός 77χρονου κατοίκου που διαδήλωνε, για ξυλοδαρμό 6 πάνοπλων ανδρών των ΜΑΤ(!).

Η κατάσταση εξαίρεσης είναι ο Δούρειος Ίππος για να περάσουν αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές σε μια ένωση όπως η ευρωπαϊκή που έχει ως διακυρηγμένο στόχο την προστασία του περιβάλλοντος. Είτε η εξαίρεση αυτή είναι μια εμπορική συνθήκη όπως η CETA, είτε μια συνθήκη αποκιακού τύπου όπως τα Μνημόνια, αποδεικνύεται ότι όποιος θέλει να παρακάμψει κάποια όψη του δημοσίου συμφέροντος, πχ την προστασία του περιβάλλοντος, πρώτα παρακάμπτει την ίδια τη δημοκρατία.

Οι αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι αγώνες δημοκρατικοί και τους στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Παράλληλα, στα πλαίσια της Νέας Συμφωνίας για την Ευρώπη προωθούμε την  πολιτική των πράσινων επενδύσεων όχι ως προσχηματικό συμπλήρωμα ,όπως αντιμετωπίζεται ως τώρα από την ευρωπαϊκή ηγεσία, αλλά ως οργανικό κομμάτι μιας Ευρωπαϊκής πολιτικής που εξασφαλίζει πρώτα και κύρια μια βιώσιμη προοπτική για όλους τους πολίτες, σήμερα και στο μέλλον.