Vandaag markeert 77 jaar sinds de etnische zuivering van 750.000 Palestijnen in de zionistische poging om ruimte te maken voor de Joodse staat Israël. Terwijl we net het einde van de Tweede Wereldoorlog en de slachtoffers van het fascistische naziregime hebben herdacht, zouden we vandaag – vooral hier in Europa en Nederland – stil moeten staan bij dat deel van de geschiedenis dat veel minder bekend is, laat staan publiekelijk wordt herdacht.

De geschiedenis van de Nakba, met wortels in de zionistische beweging van de late 19e eeuw, leest als een verhaal van Westers imperialisme en koloniaal machtsmisbruik – en zou ook als zodanig erkend moeten worden. Zeker in het huidige politieke klimaat van oorlogsretoriek en xenofobie – verwoord in Trumps etnisch gezuiverde visie van Gaza als de ‘Riviera van het Midden-Oosten’ – moeten we ophouden met onszelf voor de gek houden over zogenaamd ‘westerse waarden’ als democratie en rechtsstaat. De ‘Endlösung’ van de nazi’s voor het ‘Jodenprobleem’ was niets anders dan de logische conclusie van een denken in witte suprematie. De Nakba was – en is – de uitkomst van een Westerse poging om hetzelfde ‘probleem’ op een zogenaamd ‘humane’ manier op te lossen: door het te externaliseren en te exporteren naar Israël. Maar deze vorm van ‘humaniteit’ sluit de Palestijnen uit.

Weer een koloniale uitwissing van een inheems volk

De Nakba van de afgelopen 77 jaar verschilt in wezen niet van wat er gebeurde in de Amerika’s, Australië, Nieuw-Zeeland en vele andere delen van de wereld, waar Westerse imperialisten en kolonialisten de afgelopen 400 jaar inheemse bevolkingen hebben vermoord en onderdrukt. Na 77 jaar etnische zuivering en onderdrukking – en inmiddels 19 maanden genocide in Gaza – zijn de Palestijnen er nog steeds. Ze leven nog steeds op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem, in Gaza en in de diaspora overal ter wereld.

Dát is wat we vandaag herdenken én vieren: een inheems volk dat weerstand biedt aan imperiale machten en blijft bestaan – tegen alle verwachtingen in.

Eindelijk een lijn in het zand? Nee nu doorpakken

Vorige week gaf minister van Buitenlandse Zaken Caspar Veldkamp eindelijk een eerste, aarzelend signaal af: de blokkade van Gaza is volgens Nederland in strijd met het internationaal recht. Een uitspraak die op zichzelf al jaren eerder had moeten klinken. Maar zelfs nu, met meer dan 50.000 doden, vernietigde ziekenhuizen en een humanitaire ramp van historische proporties, blijft het bij woorden. Geen sancties, geen diplomatieke druk, geen daadkracht. Alleen een streep in het zand.

DiEM25 verwelkomt elke stap richting erkenning van het onrecht dat zich in Gaza voltrekt. Maar laten we niet doen alsof deze ministeriële constatering een doorbraak is. Dit is het absolute minimum. Het morele kompas van een regering zou niet pas moeten reageren wanneer het geweld uit elke tv en krant schreeuwt, maar wanneer mensenrechten worden geschonden — of de wereld nu kijkt of niet.

Zwijgen is geen neutraliteit

Wat zich in Gaza voltrekt is geen “conflict” of “escalatie”, maar een koloniale oorlog, een belegering, een etnische zuivering. Zolang Nederland slechts diplomatiek mompelt, is het deel van het probleem. De tijd van statements is voorbij. In lijn met het officiële standpunt van DiEM25 in deze, stellen wij daarom het volgende voor:

• De Israëlische ambassadeur (nogmaals) ontbieden, en de diplomatieke relaties heroverwegen zolang het geweld voortduurt;
• Een onmiddellijk wapenembargo instellen voor Israël;
• Actief steun geven aan het Internationaal Strafhof, inclusief medewerking aan arrestatiebevelen tegen oorlogsmisdadigers;
• Bedrijven als Booking.com, Shell en anderen aanspreken op hun medeplichtigheid aan de bezetting;
• Volledige erkenning geven aan de Palestijnse staat, zoals veel andere Europese landen dat nu voorbereiden. Dit als eerste stap naar een definitieve een staat oplossing.

DiEM25: voor een Europa van vrede, niet van passiviteit

Wat Gaza nodig heeft is geen Nederlandse “bezorgdheid”, maar solidariteit en actie. Europa mag niet wegkijken. DiEM25 in Nederland roept daarom op tot:

• Massale burgermobilisatie voor Gaza;
• Een Europees burgerinitiatief voor sancties tegen Israëlische staats- en bedrijfsstructuren die medeplichtig zijn aan oorlogsmisdaden;
• Een internationale vredescoalitie van onderop, die de politieke lafheid doorbreekt.

Minister Veldkamp heeft een streep getrokken. Mooi. Nu moet hij eroverheen stappen — en de regering met zich meetrekken.

Do you want to be informed of DiEM25's actions? Sign up here